Γράφει η Μαρία Κοψιδά
Δεν ζητούσα πολλά, ειδικά από εσένα τίποτα!
Στα έδινα όλα απλόχερα, χωρίς αντάλλαγμα, δεν το χρειαζόμουν άλλωστε.
Τις σκληρές και μαύρες μέρες σου, προσπαθούσα να γίνω ήλιος σου, τι σκληρές και μαύρες μέρες τις δικές μου, δεν τις υπολόγισες ποτέ, αλλά ούτε και εγώ και ακόμη προσπαθούσα να γίνω ήλιος και πάλι για να φωτίζω και εσένα.
Είχες πάντα τον εαυτό σου, είχες πάντα τις δικές σου ανάγκες και ποτέ δεν σου παραπονέθηκα, ήμουν πάντα δίπλα σου, το ήθελα.
Όσες φορές με πλήγωσες απλά το προσπέρασα. Ίσως με αγαπούσες με ένα τρόπο δικό σου, όμως το δεχόμουν.
Πάντα δικαιολογούσα τον επιπόλαιο χαρακτήρα σου. Πάντα συγχωρούσα τα βιαστικά λάθη σου.
Μπορεί να ήταν λάθος, αλλά ήθελα πάντα να σε απαλλάσσω από την ευθύνη και να μην νιώθεις ενοχές. Ακόμα και τις ενοχές σου ήθελα να τις μοιράζεσαι μαζί μου, να μην φοβάσαι τα λάθη σου.
Πάντα πληγωνόμουν εγώ γιατί δεν ήθελα να πληγωθείς εσύ, δεν με πείραξε όμως ποτέ και αν μέσα μου έκλαιγα επειδή δε μ’ αγαπούσες όπως θα ήθελα, σε σένα πάντα χαμογελούσα.
Γιατί έτσι πίστευα ότι ήταν η αληθινή αγάπη και από όταν γεννήθηκα, πιστεύω σ’ αυτή.
Πίστευα ότι το να αγαπάς τον άλλον γι’ αυτό ακριβώς που είναι, έτσι αποδεικνύεται η αγάπη σου.
Πόσο αφελής ήμουν!
Και να σου πω κάτι, κουράστηκα πια! Άδειασα πια! Δεν έχω άλλη δύναμη να σε δικαιολογώ πια.
Δεν μπορώ άλλο να νοιάζομαι μόνο για σένα και όχι για μένα. Δεν μπορώ να σε βάζω πάνω από τις ανάγκες τις δικές μου. Δεν αντέχω άλλο τα λάθη σου.
Δεν μπορώ πια, μου τελείωσαν τα ”δεν πειράζει”.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι που αφήνουμε κάποιον να μας θεωρεί δεδομένο αλλά ακόμα και αν κάποιος μας επιτρέψει να τον θεωρούμε δεδομένο, πάλι λάθος είναι.
Δεν προσπάθησα ποτέ να αλλάξω τίποτα σε σένα, ούτε να σου επιβάλλω να υιοθετήσεις συμπεριφορές ξένες προς εσένα. Σ’ αγάπησα γι’ αυτό ακριβώς που είσαι. Με όλα τα ελαττώματά σου. Με όλες τις ιδιαιτερότητες σου. Με όλες τις ανησυχίες, με όλες τις ανασφάλειες σου.
Και αυτό το εκμεταλλεύτηκες, το θεώρησες δύναμη, χωρίς να λάβεις υπόψη σου ότι τη δύναμη αυτή την αντλείς από μένα. Χωρίς ποτέ να σεβαστείς τις παραχωρήσεις που έκανα και παραμέριζα τον εαυτό μου για να έχεις τον ορίζοντα δικό σου. Χωρίς ποτέ να καταλάβεις ότι εγώ και μόνο εγώ ήμουν αυτή που καταλάβαινε απόλυτα τον χαρακτήρα σου.
Δεν κατάλαβες ποτέ πως είμαι το στήριγμα σου, πως αν με πιέζεις τόσο θα βουλιάξω, και αν βουλιάξω θα έρθεις και εσύ μαζί μου στο βυθό. Νόμιζες ότι η αγάπη που σου έχω δεν θα στερέψει ποτέ.
Όμως Φτάνει πια!
Αν κατέβαινες λίγο από το βάθρο σου και κοιτούσες λίγο και τα δικά μου ”θέλω” που δεν είναι απαιτητικά, τότε θα μπορούσα να έχω ατελείωτα χαμόγελα και να δεχόμουν επ’ άπειρον τις συγνώμες σου για τα ατελείωτα λάθη σου.
Όμως οι αντοχές μου τελείωσαν.
Και όταν με λες υπερβολική, σκέψου, μήπως είμαι υπέρ- βολική;
Κουράστηκα να σπαταλάω το μέσα μου. Κουράστηκα να χαραμίζω τις δυνάμεις μου για σένα.
Αυτή τη φορά πειράζει και πολύ μάλιστα.
Αυτή τη φορά θα δώσω εγώ στον εαυτό μου αυτά που αξίζω.
Αυτή τη φορά θα γίνω ήλιος και θα φωτίζω μόνο εμένα.