Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Για μια ακόμη φορά κάθομαι και σου γράφω. Για όσα δεν σου είπα ή μάλλον δεν σου εξομολογήθηκα ποτέ. «Δειλία» θα μου πεις. Ίσως και να έχεις δίκιο. Εμένα, όμως, μου αρέσει να το αποκαλώ «προστασία». Και θα σου εξηγήσω μόλις το γιατί.
Όσες φορές «ανοίχτηκα» σε κάποιον, όσες φορές μοιράστηκα μαζί του τις ενδόμυχες, κρυφές μου σκέψεις, το μόνο που κέρδισα ήταν προδοσία, κοροϊδία και ψέματα. Εντάξει και λίγη σοφία κι εμπειρία. Έμαθα να μην εμπιστεύομαι τόσο εύκολα τους άλλους. Και κάθε φορά να μοιράζομαι ολοένα και λιγότερα.
Δεν είναι ότι με φοβίζουν οι άνθρωποι. Η υποκρισία τους με τρομάζει. Το γεγονός ότι άλλα λένε μπροστά σου και άλλα πίσω από την πλάτη σου. Εσύ να ξεδιπλώνεις την ψυχή σου και αυτή να περιδιαβαίνουν πάνω της με τα βρώμικα πόδια τους, λεκιάζοντας αυτήν και την καρδιά σου.
Με κουράσανε οι άνθρωποι. Μικροπρέπεια παντού. Κι αναισθησία. Ξεχάσαμε εδώ και καιρό τι θα πει συμπόνια για τον άλλον, τι θα πει αγάπη και στοργή. Δεν μιλάω για έρωτα, μην με παρεξηγήσεις. Αυτός στις μέρες μας έχει καταντήσει να είναι παρεξηγημένος από μόνος του. Μιλάω για εκείνη την ανιδιοτελή αγάπη που δίνεις στον συνάνθρωπό σου. Έτσι απλά, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να περιμένεις κάτι. Για την καλημέρα που θα πεις και θα ακούσεις κι εσύ με την σειρά σου. Για εκείνο το χαμόγελο που θα λάβεις από τον άλλον, χωρίς να σημαίνει τίποτε το ιδιαίτερο, που, όμως, εσένα θα σου φτιάξει την διάθεση και την μέρα.
Χαθήκαμε οι άνθρωποι. Αλλοτριωθήκαμε μες στην καθημερινότητά μας. Κρυφτήκαμε μες στην ασφάλεια και στα καβούκια μας και αποξενωθήκαμε. Και για να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον καταχωνιαζόμαστε πίσω από ηλεκτρονικές συσκευές. Δεν κοιτάμε ποτέ πια τον άλλον μες στα μάτια. Φοβόμαστε μήπως δούμε την ψυχή του. Μας αρκεί το ψέμα του. Άλλωστε κι εμείς αυτό του προσφέρουμε.
Για αυτό σου λέω, μην με παρεξηγείς που κάθομαι και στα γράφω όλα όσα έχω να σου πω. Ίσως, με έμαθαν οι άνθρωποι, ξέρεις, να κάνω τις εξομολογήσεις μου στα κρυφά. Ίσως, πάλι, να με έμαθα εγώ προκειμένου να με προστατεύσω. Μην με παρεξηγείς σου λέω.
Έστω κι έτσι δώσε μου το χέρι σου να κρατηθώ. Και πάρε με μια αγκαλιά. Ίσως – που ξέρεις; – μαζί με τα χέρια μας να μπλεχτούνε και οι καρδιές μας.
Other Articles
