Έλα, μην αργείς. Σε περιμένω σ’εκείνη, την δεύτερη ζωή μας.

Γράφει η Νόνη Διολή

Τα παιδιά είναι στο δωμάτιό τους και διαβάζουν
Ο άντρας μου έχει αράξει στο σαλόνι και ακούει ειδήσεις
Εγώ στην κουζίνα, μαζεύω τα πιάτα
Προσπαθώ να μην κάνω καθόλου θόρυβο
Όχι για να μην ενοχλήσω τα παιδιά που παλεύουν με την ιστορία και τα μαθηματικά, όχι για να μην αποσπάσω την προσοχή του άντρα μου που ακούει για ακόμα ένα “μαχαίρι στους μισθούς”

Δεν κάνω θόρυβο καθόλου μόνο και μόνο γιατί περιμένω με αγωνία να ακούσω τον ήχο από την ειδοποίηση στο κινητό μου ότι έχει έρθει μήνυμα
Αυτόν τον ήχο που θα με κάνει να παρατήσω τα πιάτα άπλυτα
Αυτόν τον ήχο που θα με κάνει να μπω γρήγορα στο μπάνιο να βγάλω το λαστιχάκι που δένει τα μαλλιά μου , να αφήσω τα αδέσποτα τσουλούφια να πέσουν ανέμελα στο πρόσωπό μου, να κοιταχτώ βιαστικά στον καθρέφτη, να βάλω μια στάλα λιπ γκλος να υγρανθούν τα χείλη.

Και ύστερα να τρέξω να βάλω τα παπούτσια μου και να προφασιστώ…τι να προφασιστώ άραγε πάλι;
Το βρήκα είναι Τετάρτη απόγευμα, τα φαρμακεία είναι κλειστά και εγώ πρέπει να βρω οπωσδήποτε ένα που να εφημερεύει για να πάρω παυσίπονα για τον πονοκέφαλο, πώς με τρελαίνει αυτός ο πονοκέφαλος.

Τα παιδιά συνεχίζουν να διαβάζουν, ο άντρας μου προσηλωμένος στη τηλεόραση, η ειδοποίηση στο κινητό αναβοσβήνει επιτέλους και ο ήχος σαν σφύριγμα από σφαίρα σκίζει τη σιωπή μου.

Φοράω γρήγορα το μπουφάν μου και κλείνω βιαστικά την πόρτα πίσω μου, λέγοντας “ελπίζω να βρω κάποιο φαρμακείο κοντά και να μην αργήσω”

Μα εύχομαι ν΄αργήσω. Θέλω πολύ ν΄ αργήσω.

Με περιμένεις στο αυτοκίνητο σου στη γωνία
Ευτυχώς είναι ακόμα χειμώνας, η νύχτα πέφτει νωρίς  και το σκοτάδι μας βολεύει
Δεν θέλω να έρθει η Άνοιξη, ούτε το Καλοκαίρι, Χειμώνας θέλω να είναι συνέχεια.

Να σκοτεινιάζει νωρίς.
Να μη μπορεί να μας δει κανείς
Να είναι Χειμώνας και να κρυώνω
Να τρέμω από το κρύο, για να μπορώ να βρίσκω δικαιολογία να χώνομαι στην αγκαλιά σου για να με ζεστάνεις
Να με φιλάς και στο χουχούλιασμα από την ανάσα σου να βρίσκω θαλπορή ερωτική
Αυτή που μου λείπει τόσο πολύ όταν δεν είμαστε μαζί

Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, δειλά μα απεγνωσμένα κι ανυπόμονα ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου σου, πέφτω στα χείλη σου επάνω
“Κρυώνω, φίλα με” σου ψιθυρίζω μες το στόμα
τα χείλη μας ενώνονται
τα χέρια μας μπερδεύονται
τα σώματα μας γίνονται ένα
βαριές ανάσες και θολωμένα τζάμια

Ένα τσιγάρο αγάπη μου
ένα να κάνουμε μαζί και φεύγω
Δε θέλω να φύγω
Εδώ σε εσένα, στη δεύτερη ζωή μου θέλω να μείνω
Σ΄αυτή τη δεύτερη ζωή μου  που αναπνέει στο σκοτάδι, στη λαθραία, στη μυστική, στην κρυφή ζωή μου
Σ’ αυτήν που δίνει πνοή στο νεκρωμένο σώμα μου
Σ΄αυτήν που εξιτάρει το μυαλό μου
Σ’ αυτήν που κάνει την ψυχή μου να βγαίνει από το σώμα μου και έρμαιο να γίνεται στο φως σου το λευκό

Έλα αγάπη μου, ένα τσιγάρο μαζί να κάνουμε αγάπη μου,να πάρω τ΄ αποτσίγαρο μαζί μου, να το καπνίζω μόνη μου στου σπιτιού μου τα σκοτεινά.
Ένα για να ‘ναι σαν να έχω στο στόμα μου εσένα
Ένα τσιγάρο αγάπη μου και έφυγα
Να πάω ξανά στο σπίτι εκείνο
Να μου παγώσει το κορμί
Να μου θολώσει το μυαλό
Να μου νεκρώσει τη ψυχή

Ανοίγω την πόρτα, βγαίνω από το αυτοκίνητο

Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω στο σπίτι

Ο άντρας μου βλέπει ειδήσεις, ακόμα ένα “μαχαίρι στους μισθούς” ακούω
Τα παιδιά στο δωμάτιο τους διαβάζουν την ιστορία και τα μαθηματικά
Βγάζω το μπουφάν
Βγάζω τα παπούτσια μου
Πιάνω με το λαστιχάκι τα μαλλιά μου
Μαζεύω τα πιάτα
Προσπαθώ να μην κάνω καθόλου θόρυβο

Όχι για να μην ενοχλήσω τα παιδιά, όχι για να μην αποσπάσω την προσοχή του  άντρα μου

Δεν κάνω  καθόλου θόρυβο μόνο και μόνο γιατί ακούω ακόμα την ανάσα σου να ψιθυρίζει στο σώμα μου επάνω τις κραυγές του έρωτά σου

Έλα αγάπη μου, δώσε μου λίγο από το αποτσίγαρό σου να πιω

Φύσηξέ μου λίγο από τον καπνό σου ζωή μου δεύτερη
Θέλω να τον αφήσω μέσα μου να μπει σα να είσαι εσύ

Έλα αγάπη μου, δεν κάνω θόρυβο καθόλου
Μια ειδοποίησή σου ακόμα περιμένω
Ο ήχος της να σκίσει σαν σφαίρα τη σιωπή μου, να δώσει ζωή στη δεύτερη ζωή μου
Έλα αγάπη μου

Έλα…