Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα
Όταν επιστρέφουν εκείνοι οι έρωτες , οι λιγότερο ξεθωριασμένοι .
Εκείνοι που δεν άντεξαν τις ευθύνες και αφήνουν στα χείλη γεύση πικρή σε κάθε αναφορά.
Λες και το τελευταίο αντίο ειπώθηκε εχθές . Στο τελευταίο εκείνο φιλί, βρεγμένο το στόμα.
Είπα θα ξεχάσω μα δεν θέλησα. Ίσως δε το προσπάθησα πραγματικά και έτσι σε έντυσα με ουσία και σπουδαιότητα. Ίσως πάλι το έκανα για εμένα, είχα κάνει αγώνα για το συναίσθημα αυτό, πώς να το λερώσω!
Πώς θα μπορούσα να προχωρήσω με ευκολία; Σε ποιον , αφού όλες τις επιλογές τις πήρες μαζί σου.
Δεν ήθελα να είσαι σαν όλους εκείνους τους επιφανειακούς έρωτες που ξεπερνάς με τον επόμενο. Δεν μας άξιζε κάτι τέτοιο και έτσι με αυτή την σκέψη σε ζούσα κάθε μέρα.
Ξυπνούσες μαζί μου ασχέτως αν το σώμα σου μοιραζόταν στον κάθε εφήμερο –παντοτινό.
Σε δικαιολόγησα ξανά και ξανά σα να είχα χρέος να αγκαλιάσω τον πιο αδύναμο.
Δικαιολόγησα και τις αντιδράσεις σου, τις χρωμάτισα με δειλία για να μη πέσεις στα μάτια μου. Έτσι σου είχαν μάθει, με αρρώστια να αγαπάς και να δίνεσαι.
Μοίρασα τον πόνο της αδικίας στα δύο για να μπορώ να πορεύομαι. Να σηκώσω το βάρος του εγωισμού σου να ξαποστάσεις.
Παύση στο συναίσθημα , ένιωθα πως θα γυρίσεις. Δε γινόταν αλλιώς.
Πάγωσα και τις ανάγκες να αντέξουν στην αναμονή αυτή. Να μη κουραστεί η ψυχή από τα τόσα λάθη.
Κάθε βράδυ ,πόσα μηνύματα δεν στάλθηκαν. Έγραφα και έσβηνα μέχρι να ξημερώσει για να μπορώ να κοιμηθώ. Ήθελα να τρέξω πλάι σου να σε προφτάσω. Μη τυχόν γελαστείς και με ξεχάσεις, μα δεν μπόρεσα.
Είχες ήδη ξεχάσει την στιγμή που με γνώρισες , και έτσι τον προηγούμενο ξεπέρασες με εμένα.
Περίμενα με υπομονή πως θα επιστρέψεις, ο Θεός δεν χωρίζει τους ομοίους.
Άραγε σκεφτόμαστε το ίδιο από τότε ή η περηφάνια σού έκλεψε τις σκέψεις.
Μαλωμένη η καρδιά με την λογική για μια ακόμα φορά, παντού υπάρχεις.
Έρωτες σα να μην ήταν.
Έρχονται σα να τους ανήκεις. Κι έτσι το αγνό συναίσθημα, ονομάζεται με φθήνια μέτριο.
Κατεβασμένο κεφάλι να μη σε δω που ήρθες και σ’ αγκαλιάσω.
Έχεις πάνω σου χέρια ξένα, σε λυπάμαι.
Δεν έχω τι να πω κι ας σε περίμενα.
Όταν επιστρέφουν εκείνοι οι έρωτες, οι λιγότερο ικανοί.
Φρόντισε να λείπεις.