Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Είναι γεγονός. Το «εγώ» δεν χωράει σε μια σχέση! Κατηγορηματικά . Μα πώς γίνεται, θα απορήσει κάποιος. Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί χωριστή οντότητα, έχει τις δικές του επιθυμίες και ανάγκες, με δύο λόγια τα δικά του θέλω!
Δεν μπορεί και ίσως να μην θέλει να «υποταχθεί» σε ένα αόριστο «εμείς». Θέλει χρόνο με τον εαυτό του, διαφορετικά νιώθει πίεση και αντιδρά. Αρχίζουν οι ατάκες του στυλ «γιατί να υποχωρήσω εγώ, να το κάνει ο άλλος/άλλη» και η σχέση «χαλάει». Στο σημείο αυτό πρέπει να διαχωρίσουμε τον έρωτα από την αγάπη. Ο πρώτος, ειδικά αν είναι παράφορο, δεν γνωρίζει όρια, δεσμεύσεις και δεν μπαίνει σε καλούπια.
Το πάθος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στον έρωτα και είναι αυτό που θολώνει το μυαλό. Είναι φύσει και θέσει αδύνατον, ο ερωτευμένος να κάνει συμβιβασμούς! Θέλει το αντικείμενο του πόθου του και το θέλει τώρα. Έρχεται ορμητικός, κυρίαρχος, έτοιμος να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του. Από μόνος του ο έρωτας δεν μπορεί να είναι συμβιβασμός.
Τι γίνεται όμως, όταν μιλάμε για αγάπη, σε μια μακροχρόνια σχέση, όπου εκτός από το πάθος υπάρχουν και άλλα πράγματα. Υπάρχει εκτίμηση, σεβασμός και αλληλοκατανόηση.
Μπορούν τότε να γίνουν συμβιβασμοί εκατέρωθεν; Η απάντηση είναι (ή θα πρέπει να είναι) «ΝΑΙ». Η αγάπη σημαίνει να κάνεις «κατάθεση ψυχής».
Σε αυτή την κατάθεση ψυχής, δεν χωρούν εγωισμοί και μικρότητες . Το αντίθετο μάλιστα . Υπάρχει διάθεση να λειτουργούμε σαν ομάδα και για να λειτουργεί καλά μια ομάδα απαγορεύεται να λέμε ΕΓΩ αλλά ΕΜΕΙΣ.
Επειδή ο αθλητισμός παραδειγματίζει, ας θυμηθούμε τι γίνεται με τις ομάδες που λειτουργούν με πνεύμα συνεργασίας και όχι με διάθεση βεντετισμού- ατομισμού. Συνήθως αυτές οι ομάδες φτάνουν στην νίκη.
Αντίθετα, εκείνες όπου κάποιος πάει να επιβληθεί στους άλλους, για να τονώσει τη ματαιοδοξία του, αποτυγχάνουν παταγωδώς. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας όπου για να φτάσεις στο τέλος (και να είσαι καλά) , έχεις ανάγκη το έτερον σου ήμισυ.
Έχεις ανάγκη από την συνεργασία του, την συμπαράστασή του , το χάδι του ,το φιλί του, την κατανόηση του. Αν στρογγυλοκάθεσαι πάνω στο ΕΓΩ σου ποτέ δεν θα μπορέσεις να πετύχεις μια υγιή και ποιοτική σχέση.
Επειδή, όμως, εκτός από τον αθλητισμό παραδειγματίζει και η ιστορία , ας θυμηθούμε τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη «είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ» όταν καλούσε τους Έλληνες να συμμετάσχουν στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους τούρκους το 1821 . Με άλλα λόγια δεν θα μπορούσε κανείς μοναχός του να απελευθερώσει την Ελλάδα, καθώς χρειάζονταν όλοι. Μόνο με ομαδικό πνεύμα θα ερχόταν η ελευθερία. Το ίδιο ακριβώς πράγμα ισχύει και στη ζωή.
Για να καταφέρεις να ζήσεις αρμονικά, χρειάζονται δύο και όχι ένας. Ένας μόνος του, όσο καλός και αν είναι, δεν μπορεί να επιβιώσει, όπως και δεν μπορεί να επιβιώσει σε βάρος του άλλου.
Η παραγκώνιση του εγωισμού προς όφελος του κοινού καλού , της σωστής λειτουργίας της σχέσης δηλαδή, μπορεί να αποτελέσει το διαβατήριο για μια αρμονική ζωή! Αυτό αποτελεί και το σημείο αναφοράς στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.