Γράφει η Κατερίνα Μιχελάκη
Υπάρχουν σχέσεις, που δεν βασίζονται στην καθημερινότητα, ούτε στην ευκολία της συντροφιάς. Υπάρχουν κάποιοι, που δεν ρισκάρουν να χάσουν τον άνθρωπο τους, ακόμα και αν τους χωρίζουν εκατοντάδες μίλια, χιλιόμετρα και πελάγη.
Ελάχιστοι είναι εκείνοι, που παλεύουν με την πόρνη την απόσταση, που θυσιάζουν το “μαζί” μόνο για λίγες στιγμές, μα οι στιγμές αυτές αξίζουν όσο μια ζωή για άλλους. Ανήκουν σε αυτούς τους ανθρώπους, που είπαν “θα είμαι εδώ” και έμειναν, τίμησαν το λόγο, γιατί τον έκαναν πράξη. Αυτοί οι άξιοι σάρωσαν και σαρώνουν τα πάντα για το χατίρι ενός μόνο χάρτη και βλέπουν στο διάβα των χιλιομέτρων ένα μοναδικό προορισμό.
Πόσα συναισθήματα γεννήθηκαν σε αεροδρόμια, λιμάνια και τρένα; Πόσα όνειρα άρχισαν να φωλιάζουν στην καρδιά, εκεί στις αίθουσες αναμονής για ένα ταξίδι; Ιερά χαμόγελα δημιουργήθηκαν και σφιχτές αγκαλιές βρήκαν στο τέλος του ταξιδιού το νόημα τους. Το νόημα αυτής της πραγματικής αγκαλιάς. Την αγκαλιά της ανάγκης για ζωή, αυτή την αγκαλιά που προσφέρει ανάσες ύπαρξης. Μα και στον αποχωρισμό καρδιές ράγισαν, μάτια γυάλισαν βουρκώνοντας, προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα δάκρυα να μην φανούν, μα τα πραγματικά δάκρυα στο τέλος πάντοτε ξεσπούν, απογυμνώνοντας την αλήθεια των συναισθημάτων.
Πόσες αναμνήσεις από χαμόγελα, πλεγμένα χέρια, φιλιά, έρωτα και ευτυχία κουβάλησαν μέσα σε μια μικρή αποσκευή… Πολύτιμες στιγμές γεννήθηκαν μέσα σε λίγα 24ωρα, από δύο ψυχές που έτρεξαν να προλάβουν το χρόνο, να προσπαθήσουν να τον καλοπιάσουν μήπως και δεν κυλίσει τόσο γρήγορα, μήπως σταματήσει, πάψει να τρέχει και τους κρατήσει εκεί. Να μην προσπεράσει και τους χωρίσει ξανά.
Γιατί εκείνα τα δευτερόλεπτα που πρέπει να αποχωριστούν, είναι ένας μικρός θάνατος, ένα απέραντο κενό. Μια έλλειψη, που σαν ναρκωτικό τρυπάει το κορμί τους. Κάπου εκεί, το ίδιο έργο πάλι από την αρχή, σε κάποιο λιμάνι, σε κάποιο αεροδρόμιο, σέρνουν με ένα χαμένο σκοπό το κουφάρι τους, παίρνοντας ο ένας από τους δύο το δρόμο της επιστροφής, συνειδητοποιώντας πως πρέπει να αποχωριστούν, να αφήσουν πίσω το κοινό τους σύμπαν και να επιστρέψουν στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα μέσα από τα τηλέφωνα και τα μηνύματα, που προσφέρουν κάτι λίγο… λίγο από τη μορφή, λίγο από την ανάσα, λίγο από τη ζωή.
Είναι εκείνες τις στιγμές, που ο φορτιστής αποτελεί το πολυτιμότερο εργαλείο και η μπαταρία λες και είναι το οξυγόνο για να ζουν. Ξυπνούν και κοιμούνται σε μια οθόνη, πληρώνουν τα “διόδια” μέχρι να ξαναζήσουν το όνειρο που θα τους ξαναφέρει κοντά.
Θέλει κότσια η απόσταση, θέλει αγώνα, μάχη, επιμονή και υπομονή. Μα υπάρχουν πολλά “χώρια”, που είναι πολύ δυνατότερα από το “μαζί” κάποιων άλλων. Γιατί το δικό τους “μαζί” ως το υπέρτατο μοιάζει, το ανεξήγητο το αδικαιολόγητο και το μοναδικό.
Γι’ αυτό, μην κολλάτε στη χιλιομετρική απόσταση, μα στα χιλιόμετρα των ψυχών. Γιατί κάποιες ψυχές, αν και μακριά, παραμένουν πάντα ενωμένες. Είναι εκείνοι που το “μου λείπεις” και το “Σ αγαπώ” το τιμούν με όλο τους το “είναι” και το εκφράζουν πάντα ανατριχιάζοντας.