Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Δευτέρα και Τρίτη εγώ, Τετάρτη εσύ.
Δυο Σαββατοκύριακα εσύ και τα άλλα δυο εγώ, το ορίζει και ο νόμος.
Εσύ θα το πηγαίνεις Αγγλικά κι εγώ θα το επιστρέφω.
Τα ρούχα του μισά μισά κι η διατροφή του τόσα.
Η επιμέλεια είναι της μαμάς και ο μπαμπάς προστάτης.
Κι εσύ μικρό μου;
Εσύ κάπου στην μέση ενός πεδίου βολής, να βλέπεις φίλια πυρά να διασταυρώνονται μπροστά στα παιδικά ματάκια σου.
Να ακούς να γίνονται συμφωνίες για σένα, δίχως εσένα.
Να ορίζουν κάποιοι ξένοι, που οι μεγάλοι τους λένε δικαστές, την τύχη την δική σου.
Να μοιάζεις με μια άψυχη κούκλα από πανί, που την τραβάνε κι από τις δύο πλευρές, για το ποιος θα την κερδίσει.
Εσύ να είσαι μάρτυρας κατάρων και βρισιών των δυο γονιών σου.
Να ψάχνεις να βρεις τι λάθος έκανες και χώρισαν οι γεννήτορες σου.
Να βλέπεις με τα αθώα μάτια σου τους πιο σημαντικούς ανθρώπους σου, τους δυο πρώην ήρωες σου, να σε χρησιμοποιούν σαν όπλο για να σκοτώσει ο ένας τον άλλον, γιατί είναι θυμωμένοι.
Να αλλάζουν όνομα οι γονείς σου ξαφνικά, ο μπαμπάς σου να γίνεται ο μαλάκας κι μάνα σου η πουτάνα.
Να σου γκρεμίζεται ολόκληρος ο κόσμος σου, σε μια μόνο στιγμούλα και να μην ξέρεις το γιατί και το για πόσο, γιατί πάντα εσύ θα ελπίζεις μέσα σου, ότι θα είναι για λίγο κι όλα θα γίνουνε όπως ήτανε παλιά.
Να πηγαίνεις στο σχολείο σου κι οι φίλοι σου, να σε φωνάζουν κρίμα.
Να ντρέπεσαι για κάτι που δεν έκανες εσύ, αλλά στο επιβάλανε.
Να ψάχνεις να βρεις στο προαύλιο γωνίες για να δακρύσεις μόνος.
Κι όταν σχολάς από το σχολείο, να βλέπεις μια μαμά ράκος σωστό ή ένα μπαμπά κομμάτια και μαζί τους να κομματιάζεσαι κι εσύ.
Να ακούς την μια σου γιαγιά να βρίζει την μαμά σου και την άλλη να βρίζει τον μπαμπά σου.
Και να περνούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια σε δύο σπίτια κι εσύ με μια τσάντα να πηγαινοέρχεσαι και να μην έχεις βάση.
Όχι μικρό μου, δεν γεννήθηκες δυνατός, σε ανάγκασαν να γίνεις.
Δεν μεγάλωσες όταν έπρεπε, μεγάλωσες απότομα και πριν την ώρα σου. Δεν γεννήθηκες ώριμος, στην πορεία ωρίμασες. Δεν σε ρώτησε κάνεις ποια είναι η γνώμη σου, απλά στην επιβάλανε κι εσύ έμαθες να υπάρχεις.
Δεν γεννήθηκες δυνατός, σε κάνανε οι συνθήκες, το ήθελες δεν το ήθελες. Σε σκλήρυνε η αλήθεια. Σε ωρίμασε η κατάσταση.
Και κάπως έτσι θα κληθείς να είσαι για την συνέχεια ζωή σου, όχι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα τα παιδιά, αλλά ένα παιδί που χώρισαν οι γονείς του.
Μην του κρατάς κακία, οι δυο γονείς σου τουλάχιστον βρήκανε το θάρρος και διορθώσανε ένα λάθος τους και φτιάξανε, έστω και χωριστά, ένα σωστό, εσένα!
Το ξέρω, δεν είναι εύκολη κι ευχάριστη κατάσταση, όμως μικρό μου, πίστεψε με, αν σε παρηγορεί αυτό, υπάρχουν και χειρότερα.
Υπάρχουνε και κάποια αλλά παιδιά, που ζουν με δυο άγνωστους, που ζούνε με δυο ξένους μέσα στο ίδιο σπίτι.
Υπάρχουνε δυστυχώς και κάποια άλλα παιδιά, που κάνεις δεν ασχολήθηκε μαζί τους, που κανένας νόμος ποτέ δεν τα προστάτευσε, που μεγαλώνουν χωρίς να δούνε αγάπη, χωρίς να δούνε νοιάξιμο. Που μεγαλώνουν από δυο εγωιστές, από δυο βολεμένους, από δυο δειλούς και άψυχους, που πιπιλάνε εκείνη την άθλια καραμέλα, “σιχαίνομαι τον σύντροφο μου, όμως μένουμε μαζί για το παιδί”.
Υπάρχουνε παιδιά, που είχανε την ατυχία να γεννηθούν από δυο χωρίς αξιοπρέπεια που τους ενώνει το συμφέρον και μεγαλώνουνε παιδιά που αύριο θα είναι όμοια με εκείνους.
Δεν γεννήθηκες δυνατός, όμως έγινες κι αυτό είναι κάτι, μην το έχεις για λίγο!
Other Articles
