Γράφει η Γεώρα
Ήσουν το μεγαλύτερό θέλω μου! Εκείνο, που δεν το φώναξα. Ανόητη! Κράτησα ένα θέλω που όριζε το πάθος του “είναι μου” κρυφό! Μη με ρωτήσεις γιατί. Γιατί το άφησα πάνω σου. Γιατί οι ματιές σου, τα λόγια σου, οι πράξεις σου, όλα δήλωναν πολλά! Δήλωναν την έλξη. Το πάθος! Και έτσι περίμενα. Και έτσι χαθήκαμε! Δεν βρήκαμε ποτέ τις σωστές λέξεις για να επικοινωνήσουμε εμείς οι δύο. Πάντα λίγες. Πάντα το νόημα λειψό. Και έτσι αρκεστήκαμε στο λίγο, που μας περιόρισε την ευτυχία.
Έχασα. Ναι, το ομολογώ. Έχασα εσένα. Έχασα ότι είχα θελήσει πιο πολύ στη ζωή μου. Σε έχασα και ήσουν μια ανάσα μακριά. Γιατί δεν έγινα αγρίμι για να φωνάξω το σε θέλω! Γιατί για πρώτη φορά δεν ρίσκαρα και έτσι έχασα. Και το θέμα είναι πως δεν ρίσκαρες ούτε και εσύ.
Και τώρα ; Τώρα έχει νόημα να σου πω τι αισθάνομαι ; Έχει πια σημασία, αν το μέσα μου καίγεται για σένα; Έχει νόημα, αν η αγκαλιά μου δεν κουμπώνει πουθενά. Αν όλα μοιάζουν λίγα και χωρίς ουσία. Σε θέλω! Αυτό έχει σημασία. Αυτό το ρημάδι το σε θέλω, που κόμπιασα να συλλαβίσω. Αυτό που τριγυρνάει στο μυαλό μου μαζί με το χαμόγελό σου.
Και τα δάχτυλα μου σχηματίζουν τον αριθμό σου, μα στο τέλος κομπιάζουν. Πάλι δειλή. Πάλι ερωτευμένη παράφορα μαζί σου. Ήσουν το μεγαλύτερο θέλω μου και το άφησα σε μία μετριότητα τραγικά θανατηφόρα!
“Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με την λαχτάρα!” Και πιο σωστή τοποθέτηση από αυτή του Νίκου Καζαντζάκη για τα θέλω δεν υπάρχει.
Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά θα γίνω αγρίμι και θα σου φωνάξω το σε θέλω στα δυο σου χείλη. Γιατί αρκετά σε τοποθέτησα στην μετριότητα της δειλίας. Ήσουν και είσαι το πιο μεγάλο θέλω μου, καιρός να το μάθεις!
Έχουμε και Instagram Θα μας κάνετε Follow;