Ο καθένας, ξέρει ν’αγαπά με τον δικό του τρόπο!
Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Πόσο αλλιώτικα αγαπάμε οι άνθρωποι;
Αλλιώς αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, διαφορετικά την εκδηλώνουμε, αλλιώς περιμένουμε να την εισπράξουμε! Και άντε να ταιριάξουν και των δύο οι αντιλήψεις. Δύσκολα…ή έστω κάπου να συγκλίνουν βρε αδερφέ.
Και έτσι χάνονται έρωτες που μπορεί και να θύμιζαν Καζαμπλάνκα, ρίχνουν την αυλαία τους και ο καθείς μένει μοναχός, τραβάει παρακάτω στης δικιάς του ζωής τις στροφές και τις ευθείες, σε άλλη αγκαλιά, που ίσως ταιριάζει πιο πολύ στην δική του, την «ιδεατή» αγάπη.
Και στέκουν από μακρυά διακριτικά και κοιτούν , παρακολουθούν τη ζωή του άλλου από απόσταση και με απόλυτο σεβασμό, γιατί μεταξύ τους τελικά αγαπήθηκαν πραγματικά. Μοιράστηκαν τους εαυτούς τους, κοινές στιγμές μαζί, προβλήματα, σκέψεις, συναισθήματα και αγκαλιές. Έδωσαν ο ένας τον ολόκληρο του εαυτό, ο άλλος έστω κάποιο μέρος του. Δώσαν και πήραν αλήθειες. Όσο και αν κράτησε, είτε λίγους μήνες, είτε χρόνια!
Δέθηκαν με εκείνες τις πολυγραμμένες «αόρατες κλωστές!»
Γι’ αυτό δεν κρατήθηκαν κακίες, μικρότητες και εγωισμοί, μόνο ο έρωτας τους που κατάφερε να μετουσιωθεί σε αγάπη και αυτό αφού χωρίστηκαν.
Αγάπη βαθιά, σχεδόν αδερφική, νοιάξιμο σαν το γονεϊκό!
Ήρθε η αποδοχή, αφού παρήλθε η σχέση.
Και; Μήπως πειράζει;
Σαφέστατα και όχι! Τι πιο σεβάσμιο και άξιο από ένα μοίρασμα ψυχών που κατάφερε έστω και μετά τους τίτλους τέλους, να γίνει αγάπη;
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο ξέρει να αγαπά!
Τι κι αν δεν ήταν αρκετός στον άλλον για να κρατηθούν μαζί, δε σημαίνει ότι δεν αγαπήθηκαν!
Σε αφήνω να με αγαπάς λοιπόν, όπως εσύ θέλεις και νομίζεις!
Και γω σ ’αγαπώ! Να προσέχεις!