Ουδείς αναντικατάστατος λένε, κι εσύ πάλι είσαι η εξαίρεση

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου

Ενοχλούμαι με τον εαυτό μου που εσύ ήσουν αυτός που έμεινες μέσα απ όλους αυτούς που πέρασαν.
Δε λέω, καλά περάσαμε και η αλήθεια είναι ότι σε αγάπησα πολύ,  περισσότερο από το καθένα περισσότερο και από εμένα, έτσι έδειχνε κι εσύ.
Στη ουσία δε με απασχολεί καθόλου τι ένιωσες εσύ και αν ένιωσες, τα δικά μου μέσα προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά και δε μπορώ γαμώτο.
Έχω εμμονή μαζί σου και δεν έχω ιδέα πώς να το διαχειριστώ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου είναι η σύγκριση και η μορφή σου.
Ουδείς αναντικαταστατος λένε και εσύ πάλι είσαι η εξαίρεση.
Κάνεις δεν είναι εσύ, αναλώνομαι σε κακές απομιμήσεις και όσο το κάνω αυτό τόσο μεγαλώνεις εσύ μπροστά μου.
Δε ξέρω πως κατάφερες να με κάνεις να σε αναζητώ σε ότι φοράει παντελόνια.
Θέλω σαν τρελή να φύγει αυτό από μέσα μου, θέλω να πας στα τσακίδια.
Κυκλοθυμική και νευρασθενική με έκανες κι όμως όσο και να παλεύω, με όποιον κι αν κοιμάμαι δίπλα μου είσαι εσύ και αυτό είναι άρρωστο.
Στο μυαλό μου λοιπόν και εκεί μέσα που μόνο έξω ξέρω ότι κρύβεσαι εσύ θα είσαι ο ένας μου, εσύ είσαι το μοναδικό μου, εσύ είσαι το μαρτύριο μου.
Δε ξέρω τι αμαρτίες πληρώνω και σε κουβαλάω παντού να είσαι σίγουρος όμως ότι κάποια στιγμή θα σε πετάξω σε ένα σκουπιδότοπο που τόσο σου μοιάζει.
Και εκεί θα ξαναγεννηθείς για το καινούριο σου θύμα..