Να ευχαριστείς εκείνους που σε υποτίμησαν, και σε έκαναν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου..

Γράφει η Αριάδνη.

Κι αν σε ρωτήσουν για ποιο λόγο βρισκόμαστε πάνω σ’αυτή τη γη, για να αλλάξουμε τον εαυτό μας θα τους πεις.

Για να πάρουμε αυτό που είμαστε, ή που μας είπαν ότι είμαστε κι εμείς τους πιστέψαμε και να το κάνουμε αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Κι ενώ η αλλαγή εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς, για να μάθουμε τις αδυναμίες μας και για να θελήσουμε ή να αναγκαστούμε να τις αλλάξουμε, χρειαζόμαστε τους άλλους.

Γι’αυτό συνηθίζεις να λες πως οι άνθρωποι είναι οι δάσκαλοί σου. Ο κάθε ένας έρχεται στη ζωή σου για να σου μάθει ποιος είσαι. Όχι για να σου πει, μην μπερδεύεσαι, για να σου μάθει.

Έτσι την πρώτη φορά που σε έριξε στα βαθιά το υποτιθέμενο “άλλο σου μισό”, κάπου εκεί στον πάτο που έπιασες, ανακάλυψες όλη τη δύναμη και τον τσαμπουκά που έκρυβες μέσα σου χωρίς καν να το ξέρεις. Κοιτάζοντας λίγο καλύτερα, είδες και όλα σου τα λάθη και κατάλαβες πως το ζητούμενο τελικά δεν είναι να βρεις “το άλλο σου μισό”, αλλά να γίνεις εσύ ένα ολόκληρο. Κι αυτό προσπαθείς να κάνεις χρόνια τώρα, συμπληρώνοντας χιλιόμετρα εντός σου κι ανακαλύπτοντας συνεχώς αδυναμίες και λάθη που προσπαθείς να αλλάξεις. Κι αυτό το ταξίδι θα συνεχίζεται για όσο θα υπάρχεις, γνωρίζοντας βέβαια εξαρχής ότι την τελειότητα, όχι μόνο δεν θα την κατακτήσεις, αλλά ούτε καν θα την αγγίξεις.

Εξάλλου ο στόχος σου ποτέ δεν ήταν το τέλειο αλλά το καλύτερο, ό,τι καλύτερο μπορούσες εσύ να κάνεις. Αυτό ήταν αρκετό για να σε καταλαβαίνεις κάθε φορά λίγο περισσότερο και μαζί με σένα να καταλαβαίνεις και τους άλλους ανθρώπους. Να τους δικαιολογείς, να τους αποδέχεσαι και, τώρα πια, να νιώθεις την ανάγκη να πεις ένα ευχαριστώ σε όλους τους “δασκάλους” σου. Να ευχαριστήσεις αυτόν που σε έριξε στα βαθιά, αυτόν που σε χρησιμοποίησε και αυτόν που σε υποτίμησε γιατί σε έκαναν να πεισμώσεις και να μάθεις να στέκεσαι μόνη σου στα πόδια σου.

Κυρίως όμως, θέλεις να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’εκείνον που σού έμαθε να αγαπάς λίγο περισσότερο τον εαυτό σου βλέποντάς τον μέσα από τα δικά του μάτια, σ’εκείνον που αναγνωρίζει και αγκαλιάζει την ψυχή σου γιατί του θυμίζει κάτι από την δική του, σ’εκείνον που σού χαρίζει “δώρα” ξεχωριστά και ανεκτίμητα που δεν σού φτάνουν δυο ζωές για να τον “ξεπληρώσεις”.

Ευχαριστώ!