Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Κράτα ότι μπορείς να αντέξεις και αν δεν τα καταφέρεις μην ζορίζεσαι.
Ο άνθρωπός δεν αλλάζει ούτε με εκείνο που θα δει να του έρχεται από εσένα.
Ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις.
Πες τους πως άντεξες πολλά, δείξε τους το.
Μην αφήνεις άλλο τον πόνο που νιώθεις μέσα σου.
Η μούρη σου είναι μια καλή αρχή για να πάρουν ότι τους αξίζει.
Η αδιαφορία σου ένα καλύτερο τέλος για να δουν.
Δεν θα τους κάνεις για πάντα το χατίρι.
Νισάφι πια και πιο πολύ για εσένα.
Δεν είσαι για τα λίγα, δεν είσαι για εκεί που θέλουν να σε βάλουν με το έτσι θέλω.
Διάολε, τα χρόνια πέρασαν και έχεις πολλά στην καμπούρα σου για να για να βάλεις και άλλα και άλλα.
Πάνε εκείνα τα χρόνια που τα κουβαλούσες όλα και δεν έκανες ποτέ την έκρηξη που θα φανταζόσουν. Πάμε λίγο ακόμα και λίγο ακόμα, μα εκείνο το άλλο λίγο ακόμα σε προσπέρασε με ταχύτητα που ούτε φανταζόσουν.
Ποιος να το φανταστεί. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν σε είχες ικανό για εκείνο εκεί το παραλήρημα. Μα ήρθε η ώρα του. Κάποτε θα ερχόταν. Πόσο να αντέξει το μπαλόνι με όλο εκείνο τον αέρα μέσα του. Πόσο να αντέξει να μην ξεφουσκώσει.
Μα, για μέχρι εκεί είναι αγάπη μου τα μπαλόνια.
Έλα, τα έμαθες και από την καλή και από την ανάποδη. Τόσα χρόνια και άλλα τόσα.
Βάστα γερά και βγάλε τον αέρα που έχεις μέσα σου.
Η ώρα έφτασε και ο πόνος φεύγει μαζί με ότι δεν κάνει. Ναι, δεν κάνουν αγάπη μου για εσένα. Δεν κάνουν τα λίγα και τα μισά.
Τρέξε ελεύθερος τώρα. Τώρα ήρθε η σειρά σου να πετάξεις ότι πιο βαρύ και ανυπόφορο είχες μέσα σου και ας ήταν ένας απλό αέρας.
Τίποτα δεν είναι απλό αν σε βαραίνει.
Τίποτα δεν λέγεται απλό αν σε καταδικάζει για μια ζωή που δεν θέλεις πια.
Φώναξε, ζήσε, χαμογέλα, διώξε και πάρε μόνο ότι σου αξίζει.
Κοίτα!
Η ζωή είναι δική σου και αδημονεί να σε αγκαλιάσει μέχρι να σε σκάσει από αγάπη.
Από αγάπη, αγάπη μου!
Κράτα μόνο όσα μπορείς να αντέξεις.