Κάτι βράδια σαν κι αυτό, θέλω μόνο ν’ακούσω τη φωνή σου..
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Η απουσία σου, συντροφιά μου κι απόψε. Συναίσθημα πικρό, στιφό, βαρύ, αβάσταχτο. Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα γύρω μου, που σε θυμίζουν, το κλειδί σου στο συρτάρι, η θέση σου στον καναπέ, το φούτερ σου που ξέχασες στη ντουλάπα. Όλα εδώ να μου θυμίζουν την ύπαρξή σου δίπλα μου. Όλα εδώ, να μου θυμίζουν στιγμές και γέλια και λόγια κι ατέλειωτα βράδια.
Θέλει χρόνο λένε. Θέλει χρόνο να ξεχάσεις, να ηρεμήσεις, να γιατρέψεις πληγές. Θέλει χρόνο να βρεις ξανά το μονοπάτι και τα πατήματά σου. Θέλει χρόνο να φτιάξεις και πάλι τη ζωή και την καθημερινότητά σου, με διαφορετικό άξονα περιστροφής. Μα είναι τόσο δυνατή η ροπή που με τραβά σε σένα! Είναι τόσο έντονη η δύναμη που με έλκει σε σκέψεις του παρελθόντος, ενός παρελθόντος που έχει μόνο το όνομα και το άρωμά σου!
Κι είναι κάτι βράδια σαν κι αυτό, που σαν μαχαίρι στην πληγή γυρνάει η σκέψη σου. Είναι κάτι βράδια που το σπίτι μας μου μοιάζει πιο άδειο και πιο παγωμένο από ποτέ. Είναι κάτι βράδια που το σκοτάδι με πλακώνει, που η σιωπή με ξεκουφαίνει.
Άλλη μια βραδιά που πέφτω στην παγίδα των ματιών σου. Άλλη μια φορά που χαϊδεύω το χαμόγελό σου στην φωτογραφία που έχω ακόμη στο κομοδίνο μου. Άλλη μια φορά που δεν μπορώ να κάνω το μυαλό μου να σταματήσει να ψιθυρίζει τ’ όνομά σου. Δεν μπορώ να το κάνω να σκάσει!
Άλλη μια φορά που νίκησα τον εγωισμό και την αξιοπρέπειά μου για χάρη σου. Άλλη μια φορά που πήρα τηλέφωνο με απόκρυψη κι ας ξέρω ότι ξέρεις πως είμαι εγώ στην άλλη άκρη της γραμμής. Άλλη μια φορά που δεν άντεξα μωρό μου, μα ήθελα μόνο να ακούσω τη φωνή σου.