Θα έρθω, κι ας γεμίσω με ενοχές!
Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Τι σημασία έχει να ακολουθείς αυτό που πρέπει;
Τι θα γίνει στον απολογισμό σου;
Θα δηλώσεις πιόνι;
Δε μπορώ, δε μου πάει.
Εγώ σε αγάπησα εδώ, εγώ σε ερωτευτηκα χωρίς πρέπει και γιατί, έτσι γιατί τα μάτια σου συμπλήρωσαν τα δικά μου κενά.
Δε με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, αδιαφορώ για τις εκρεμμοτητες που έχω πίσω.
Μόνο εγώ μπορώ να με ελέγξω, μόνο εγώ θα βάλω στοπ όταν εγώ πονέσω όχι οι άλλοι.
Εγωιστικό θες; Ίσως.
Αυτό που νιώθω είναι πάνω από τα συμβατικά μέτρα σας.
Εσύ μωρό μου είσαι η επανάσταση μου,
η αντίδραση μου στα τυπικά συννεφάκια που ζουν οι αδιάφοροι.
Αυτός ο δύσκολος δρόμος που δε θέλω να τελειώσει ποτέ.
Το λευκό μου μέσα στο μαύρο.
Το “μη” των πεζών.
Δε ξέρουν αυτοί.
Μαζί σου άρχισα με εσένα θα τελειώσω.
Θα έρθω και ας γεμίσω ενοχές.