Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Μέσα σε όλα αυτά τα στερεότυπα, που καλό θα ήταν κάποια στιγμή να τα πετάξουμε από πάνω μας, είναι κι εκείνο που μας έχει πείσει πως η ευαισθησία, η τρυφερότητα και η εκδήλωση αυτών σημαίνει αδυναμία κι ευαλωτότητα. Αν κάποιος, δηλαδή είναι μέσα στα μέλια και την τρυφερότητα είναι, το λιγότερο, γλυκανάλατος. Άλλωστε έχει κυριαρχήσει η άποψη πως καλύτερα να εκδηλώνεται κάποιος με πράξεις παρά με λόγια. Δηλαδή το να γίνεται και με πράξεις και με λόγια το θεωρούμε πλεονασμό, ας πούμε;
Εν μέρει, βέβαια, είναι σωστό. Γιατί φαντάζεσαι να έκανες κάτι καλό στη δουλειά σου και να σου έλεγε το αφεντικό : “Τέλεια δουλειά τιτανοτεράστιε υπάλληλε” αντί του “Τέλεια δουλειά, μπράβο”. Κάτι δεν κολλάει, έτσι δεν είναι; Στις σχέσεις όμως των ανθρώπων, εκείνες τις πολύ προσωπικές, δε θα ήταν ωραίο να άκουγες: “Φανταστική ιδέα κουρκουμπινόπανσετάκι μου” αντί του “Φανταστική ιδέα” σκέτο;
Στις ερωτικές σχέσεις όμως, εκείνες που η καρδιά κοπανάει σαν αφρικάνικο ταμπούρλο, θεωρείται και λίγο σχιζοφρενικό να μην μπορεί κάποιος να ξεστομίσει μια καλή κουβέντα Ξέρετε, από αυτές που φέρνουν πονηρά μειδιάματα και ικανοποιημένες ματαιοδοξίες. Άλλωστε αν δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου με τον σύντροφό σου και να ικανοποιείς όλες σου τις παλαβομάρες τι να το κάνεις; Είναι σα να βρίσκεσαι σε αθλητικό γεγονός και να κάθεσαι στις κερκίδες της ομάδας που δεν υποστηρίζεις. Χαίρεσαι αλλά δε χαίρεσαι τελικά γιατί το κρύβεις μη σε πάρουν χαμπάρι. Ούτε μισή χαρά δεν το λες αυτό, έτσι δεν είναι;
Δε σε κάνει λιγότερο δυναμικό χαρακτήρα το να δείχνεις τα τρυφερά συναισθήματά σου προς το άτομο που σε ελκύει ερωτικά. Δε γίνεσαι γλυκανάλατος αν πεις κάτι σιροπιαστό. Ειδικά αν σου αρέσει να τα ακούς αλλά ποτέ δεν τα λες. Γιατί σε αυτή την περίπτωση -η λογική λέει- πως συμβαίνουν δύο τινά, είτε δεν τα αισθάνεσαι -για να τα πεις- είτε είσαι τόσο εγωιστής που δε σε νοιάζει κανένας άλλος. Και αυτή την κατάσταση δεν τη λες και win-win.
Θυμίζεις ήρωες παιδικών ταινιών που δηλώνουν απαίσιοι αλλά κατά βάθος δεν είναι. Τι να το κάνουμε το κατά βάθος; Δε ψάχνουμε πετρέλαιο, τρυφερότητα ζητάμε κι αν δεν μπορείτε να τη δώσετε παρακαλείσθε όπως μάς αφήσετε στην ησυχία μας. Δε δουλεύουν οι μηχανές μονίμως στα κόκκινα, θέλουν και λίγο ρελαντί. Ε αυτό το ρελαντί δε θα μας το στερήσετε επειδή θεωρείτε ότι είναι αδυναμία χαρακτήρα. Δε φτάνει να δηλώνετε συναισθηματικοί τύποι επειδή αγαπάτε την ανατολή. Κι εμείς αγαπάμε την τέχνη αλλά δε δηλώνουμε ζωγράφοι.
Κι εδώ που τα λέμε, όχι μόνο αδυναμία δεν είναι αλλά ακριβώς το αντίθετο. Θέλει γενναιότητα να δείχνεις πόσο θες κάποιον, χρειάζονται κότσια για να αφεθείς ολοκληρωτικά χωρίς να φοβάσαι πώς θα σε χαρακτηρίσουν, ειδικά στις μακροχρόνιες σχέσεις. Κανείς αδύναμος χαρακτήρας δε γίνεται ευάλωτος αυτοβούλως, αν το πάρουμε με τη δική σας θεωρία. Γιατί το να δηλώνεις συναισθηματικός απέχει πολύ από το να είσαι. Εδώ δεν είναι παίξε γέλασε γιατί όταν έχουμε να κάνουμε με συναισθήματα καλό θα ήταν να είμαστε ξεκάθαροι και αληθινοί.
Πολύ ωραία τα μπουκέτα λουλουδιών αλλά χωρίς αφιέρωση σε καρτούλα δεν έχουν νόημα.