Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Εσύ ζούσες το όνειρο, κι εγώ την αλήθεια.
Μια αλήθεια που πάλευα να την κρατήσω στη σιωπή. Να μην την φωνάξω. Να μην την αφήσω να δει το φως.
Κάποιες αγάπες τέτοιες είναι. Γεννημένες για να ζουν στο σκοτάδι. Φτιαγμένες από όνειρα και ανείπωτα, από πόθο κι ανεκπλήρωτα.
Κι εσύ κι εγώ, μοιραστήκαμε μια τέτοια αγάπη, και τώρα θα ζήσουμε με την επιλογή μας, να περιπλανιόμαστε.
Να περιπλανιόμαστε σε ξένα κρεβάτια, σε ξένες ζωές.
Να κοιτάμε τους άλλους στα μάτια και να αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν αν είχαμε τολμήσει να το ζήσουμε.
Πώς θα ήταν εκείνο το “μαζί” αν δεν ήμασταν δυο δειλοί, εγωιστές..