Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Είναι εκείνοι οι φίλοι που έρχονται στη ζωή μας κάπου εκεί στα 18! Κάπου εκεί που ανοίγουμε τα φτερά μας και φεύγουμε απο το σπίτι μας και πάμε για σπουδές! Ουσιαστικά πάμε να ζήσουμε!
Κι εκεί που πιστεύεις πως θα ζήσεις μόνος έρχονται εκείνοι, οι ξένοι, απο κάθε μεριά της χώρας, με άλλες νοοτροπίες, με άλλη ντοπιολαλιά, με άλλα μυαλά.
Είναι εκείνοι που γρήγορα γίνονται η νέα σου οικογένεια.
Μια οικογένεια αλλιώτικη απο τη δική σου.
Και πολύ γρήγορα, μοιράζεσαι τα πάντα!
Το σπίτι σου, το φαγητό σου, τα λεφτά σου, τα άγχη σου,τα γκομενικά σου.
Και πλέον νοιάζεσαι για εκείνους κι εκείνοι νοιάζονται για σένα και είναι τόσο όμορφο όλο αυτό!
Γιατί γίνεται έτσι απλά, χωρίς κόπο! Απλά γίνεται…
Πλέον σας ενώνουν πολλά.
Μαζί φτιάχνετε τα όνειρά σας. Όνειρα μιας ηλικίας που πιστεύεις πως φεύγοντας απο τη σχολή είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.
Δεν θα σας πω γι’αυτά που περάσαμε, αυτά τα ξέρουμε μόνο εμείς, θα σας πω για το τώρα…
Τώρα που ο καθένας έχει βρει τον δρόμο του,τώρα που ο καθένας έχει τη ζωή του.
Με κάποιους, βρίσκεσαι συχνά, έγινες οικογένεια και στα χαρτιά, γάμοι μεταξύ μας, κουμπαριές.
Είναι όμως κι εκείνοι που ενώ έχεις να τους δεις χρόνια, ένα κομμάτι της καρδιάς σου θα είναι πάντα δικό τους.
Εκείνοι που όταν μαθαίνουν κάτι για σένα ψάχνουν τρόπο να επικοινωνήσουν μαζί σου, είτε για να σε βοηθήσουν, είτε για να σου πουν ένα μπράβο.
Εκείνοι που θα σου στείλουν ένα μήνυμα και τα μάτια σου θα βουρκώσουν απο συγκίνηση.
Εκείνους που θα βρεις τυχαία στο δρόμο και η αγκαλιά σας θα είναι η πιο δυνατή, η πιο αληθινή!
Γιατί υπάρχει κάτι μαγικό που πάντα θα μας ενώνει. Γιατί δεν έχει σημασία τι μοιραζόμαστε σήμερα, αλλά τι μοιραστήκαμε τότε. Και το τότε είναι πιο αληθινό απο κάθε σήμερα!
Για όλους εσάς που όταν σας σκέφτομαι είμαι πάλι 18….
Μου το ζητήσατε, σας το υποσχέθηκα..
Για εσάς συγκάτοικοι….
Γιατί πάντα η Καστοριά θα μας ενώνει!
Γιατί θα σας αγαπώ για πάντα…