Εγώ, που δεν υπέκυψα ποτέ σε άλλη αγκαλιά
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Όλα εκείνα, που δεν ξεπέρασα ποτέ σ’εσένα.
Μην με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω να σου πω.
Δεν σε ξεπέρασα ποτέ.
Υπάρχεις σ’όλα τα απύθμενα κομμάτια του μυαλού και της ψυχής μου.
Δεν διαλύθηκε τίποτα από πάνω μου.
Ακόμη κι αν θυμώνω και ρωτάω συνέχεια γιατί, ακόμη και τότε την μορφή σου αγκαλιάζω, την μορφή σου χαϊδεύω.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα περιμένω την ανάσα σου να κόψει στα δύο την ψυχή μου.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα περιμένω ένα θέλω σου να οργώσει την προσμονή μου.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα ξεγυμνώνω την λαχτάρα μου στο κορμί σου.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμη κρεμάω τις λέξεις μου στο στόμα σου.
Πάντα θα σ’αγαπώ και πάντα θα περισσεύει ένα μέρος της ψυχής μου για να στο λέει.
Πέρασαν χρόνια κι όμως ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχάσω τα μάτια σου, την ζεστασιά σου, την αγκαλιά σου.
Δεν μπόρεσα να χωρέσω άλλο βλέμμα στην καρδιά μου, άλλο στόμα στα χείλη μου.
Δεν μπόρεσα να ξεκινήσω άλλο ταξίδι, γιατί παντού και κάθε ώρα το μόνο που έβλεπα ήταν η δική σου μορφή, η δική σου πνοή, η δική σου ανάσα.
Κι όσο κι αν έψαξα για να ξεχάσω δεν μπόρεσε τίποτα να με συγκινήσει.
Και νομίζω δεν έψαξα ποτέ, γιατί καμιά άλλη θέση δεν με συγκινούσε τόσο.
Μόνο η θέση δίπλα σου.
Μόνο εσύ και μόνο η δική σου αγκαλιά.
Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να σε ξεπεράσω, δεν μπόρεσα να υποκύψω σε άλλη αγκαλιά.