Εγώ, θα σε λέω παραμύθι..
Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Σαν δυο σταγόνες που κυλάνε ανεξέλεγκτα πάνω στο τζάμι είμαστε.
Προσπαθούμε να σμίξουμε τόσο λυσσασμένα και με τέτοια ορμή.
Τη στιγμή που πλησιάζουμε κοντά, τη στιγμή που πιστεύουμε ότι τώρα τίποτα δεν θα μας χωρίσει, ότι θα γίνουν ένα τα ρεύματά μας, παρασερνόμαστε μακριά.
Χανόμαστε, μπερδευόμαστε, φεύγουμε μακριά με χέρια απλωμένα, κορμιά μουδιασμένα.
Τρελαμένοι, χαμένοι, χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι έγινε, τι χάσαμε, γιατί;
Γιατί φοβόμαστε, γιατί στεναχωριόμαστε, γιατί νοιώθουμε ότι κάτι μας λείπει.
Γιατί γινόμαστε ένα μελαγχολικό παραμύθι.
Γιατί θα παραμείνουμε δυο σταγόνες που δεν θα βρεθούν ποτέ ξανά στο ίδιο τζάμι.