Γι’ αυτό μην μου μιλάς για έρωτες αν δεν είσαι έτοιμος να σκαρφαλώσεις στο φεγγάρι!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Ήρθες και μου είπες ότι με θέλεις.
Κι εγώ απέμεινα να περιμένω πώς θα είναι το θέλω σου.
Γιατί είδα πολλά θέλω που κάηκαν την ίδια στιγμή που το ξεστόμισαν.
Είδα πολλά θέλω που γινήκανε στάχτες.
Γιατί εγώ δεν θέλω εκείνο το χλιαρό θέλω που βρωμάει σαπίλα.
Δεν θέλω το λιγάκι που ξαφνικά ντύνεται πολύ.
Θέλω η καρδιά μου να χτυπάει ακατάπαυστα.
Θέλω το κορμί μου να μουδιάζει απ’ το σε θέλω.
Θέλω η αναπνοή μου να μυρίζει καπνό.
Να καίγεται συθέμελα το μέσα μου προσμένοντας εσένα.
Προσμένοντας εσένα με ένα θέλω που να χτυπάει σύννεφα.
Πώς να στο πω για να το καταλάβεις;
Για να με κερδίσεις πρέπει να έχει πανσέληνο και να ουρλιάζουν οι λύκοι. Να κατεβεί το φεγγάρι στην θάλασσα και να παλεύει με τα κύματα.
Να βγάλει αφρούς το κύμα και εκεί επάνω να με παίρνεις.
Κι όπως με παίρνεις με θολωμένα μάτια, να χύνεται η λάβα απ’ το ηφαίστειο δίπλα και να σου καίει τα σωθικά.
Ένα ηφαίστειο, μια κραυγή λύκων, ένα κύμα που λυσσομανάει.
Γδύσου να κομματιαστούμε να μην μείνει κανείς.
Να έρθεις με μάτια γυρισμένα ανάποδα, σαν κόκκινες πευκοβελόνες σε πυρκαγιά.
Γι’ αυτό μην μου μιλάς για έρωτες αν δεν είσαι έτοιμος να σκαρφαλώσεις στο φεγγάρι!