Για τον κόσμο είναι μία απλή μητέρα. Για μένα, όμως, είναι ο κόσμος όλος.
Γράφει η Λαμπρινή Νταβέλη
Αν σου ζητούσαν να ορίσεις έναν άνθρωπο ως τον ιερότερο στην ζωή σου, σύμβολο και στήριγμα ψυχής, ποιος θα ήταν; «Η μαμά μου», ανταποκρίθηκα.
Μαμά, λοιπόν. Γυναίκα άτρωτη κι αλώβητη. Μία απόλυτη ηρωίδα!
Υπήρξε κι εκείνη παιδί, μία έφηβη κοπέλα που έκανε τις επαναστάσεις της ενάντια στο «καθεστώς» των γονιών της. Κάποτε ήταν κι εκείνη ανέμελη, ανεξάρτητη και νέα. Γεμάτη όνειρα και θέληση για ζωή. Σε έφερε στον κόσμο, μία μέρα, κι από τότε όλη της η ζωή ακολούθησε μία νέα τροχιά. Εθεσε νέες προτεραιότητες, όρισε νέους στόχους.
Άραγε, έχεις σκεφτεί ποτέ σου, πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος της; Ένας ρόλος που δε διαθέτει καμία συνταγή επιτυχίας, παρά μόνο έναν κριτή. Εσένα. Μέσα από την δική σου χαρά και την λύπη σου, το γέλιο και το κλάμα σου κρίνεται καθημερινά η κάθε της πράξη.
Της έχεις πει ποτέ σου ένα «μπράβο»; Για όλα αυτά που έχει καταφέρει ως τώρα, με μόνη δύναμη και κίνητρο εσένα. Μην γίνεσαι αλαζονική. Σκέψου όλα αυτά που έχει στερηθεί εκείνη προκειμένου να έχεις εσύ όλα όσα ζητάς. Και μην θυμώνεις μαζί της που ποτέ δεν σου χάιδεψε τα αυτιά. Ήταν αυστηρή μαζί σου, γιατί έτσι κατάφερε να σε πεισμώσει, σε ώθησε να παλέψεις ακόμη περισσότερο γι’ αυτά που επιθυμείς! Δεν το βλέπεις; Στα μάτια της είσαι ότι πολυτιμότερο έχει και είναι περήφανη για σένα!
Έχει κλάψει πολλές φορές, κρυφά και σιωπηρά, για τα τυχόν λάθη της απέναντι σου, αλλά και για όλες εκείνες τις φορές που της φέρθηκες απότομα. Τσακωθήκατε και της έκλεισες την πόρτα στα μούτρα για να μην την βλέπεις. Δεν είναι από πέτρα. Ραγίζει η καρδιά της κάθε φορά που ακούει το κλάμα σου. Μετατρέπεται σε αγρίμι. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να πληγώνει το κοριτσάκι της.
Της οφείλεις, λοιπόν, ένα «συγγνώμη». Για την ακρίβεια, αμέτρητα «συγγνώμη». Για όλες εκείνες τις φορές που την πλήγωσες από νεύρα, από πείσματα, από γκρίνιες και επαναστάσεις. Κι αν θες μία συμβουλή, κάθε φορά που την βλέπεις κατσουφιασμένη, παρ’ την από το χέρι και βγείτε μια βόλτα μαζί. Άνοιξε της την καρδιά σου. Μοιράσου τις ανησυχίες σου, τα όνειρα σου, τις απογοήτευσεις σου. Ερωτικές και φιλικές. Κάτι έχει να σου προσφέρει μέσα από τις δικές της εμπειρίες. Δεν ήταν, εξάλλου, από πάντα μαμά. Κάποτε ήταν στην θέση σου.
Που και που, οφείλεις να της λες κι ένα «ευχαριστώ». Για όλα όσα θυσίασε κι στερήθηκε για να είσαι εσύ καλά και, κυρίως, ευτυχισμένη. Όλα όσα πέρασε από την πρώτη στιγμή που σε κράτησε στα χέρια της μέχρι σήμερα. Αλλά και για όσα θα έρθουν. Θα είναι εκεί να σου κρατάει σφιχτά το χέρι, μην τυχόν και πάθεις τίποτα.
Το κυριότερο απ’ όλα, όμως, είναι το «σ’ αγαπώ». Δυσκολεύεσαι να το πεις. Θεωρείς πως η αγάπη σου για εκείνη είναι δεδομένη, μα η ανάγκη της μεγάλη. Πες της πόσο την αγαπάς, πάρ’ την μία αγκαλιά και πνίξ’ την στα φιλιά. Όσο πιο συχνά μπορείς. Μην παραλείπεις! Μην το ξεχνάς! Το αξίζει. Το χρειάζεσαι κι εσύ.
Γιατί για τον κόσμο είναι μία απλή μητέρα. Για σένα, όμως, είναι ο κόσμος όλος.