Αφού μας θέλετε «υποτακτικές πριγκίπισσες» γιατί μας κάνετε «αδίστακτες σκύλες» με την συμπεριφορά σας;
Γράφει η Βίλλυ Ζ.
Μετά από έναν ακόμα «μικρό θάνατο», απώλειας και απόστασης, κι έχοντας περάσει άπειρο χρόνο με καφέ, τσιγάρο, κρασί και κους κους με τις «σκοτεινές» φίλες μου, κατέληξα στο δυσάρεστο ή και αισιόδοξο-υποκειμενικά είναι αυτά, συμπέρασμα: That`s life.
Όμως αναρωτιέμαι κι αυτή είναι πολύ προσωπική απορία… αφού μας θέλετε τελικά «υποτακτικές πριγκίπισσες» γιατί μας κάνετε «αδίστακτες σκύλες» με την συμπεριφορά σας;
Έχεις μια γυναίκα απέναντί σου που ξέρει τί θέλει. Παλεύει για τη ζωή της, την κυνηγάει την παίρνει στα χέρια της, είναι ανεξάρτητη. Γοητεύεσαι, θες να την κατακτήσεις να την ισοπεδώσεις, να την κάνεις να σε ερωτευτεί. Και μόλις το κατακτάς, βαριέσαι αλλά από την άλλη ψάχνεις τον «αληθινό έρωτα». Κι όταν η ίδια αυτή σου γυρίσει την πλάτη και προχωρήσει, λες… «άλλη μια σκύλα. Δεν εννοούσε τίποτα απ`ό,τι έδειχνε». Whatever.
Όλοι μαχόμαστε εναντίον της γκρίνιας και της φθοράς σε μια σχέση. Αλλά αυτό έρχεται με την ειλικρίνια και την εμπιστοσύνη. Και πιστέψτε με, αυτή η «δυναμική σκύλα», θα είναι και η μόνη που όταν θα επιλέξει κάτι θα είναι εκεί.
Μετά από πολύ κούραση και άδειασμα, πάω να συναντήσω τις επόμενες απορίες μου.
Μια προσωπική απορία στα αιώνια προβλήματα των σχέσεων..