Ένας κλέφτης της ευτυχίας, ήταν τελικά..
Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Παράξενος τύπος σου λέω φίλη μου. Αυτός που είχα βάλει στη ζωή μου και τον εμπιστευόμουν σα τα μάτια μου με εξαπάτησε. Κλέφτης ήταν. Έκλεψε τη καρδιά μου, το μυαλό μου, το χρόνο μου, τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου, τα πήρε όλα κι έφυγε.
Ονειρευόμουν ένα μέλλον μαζί του ενώ καλά καλά δεν είχαμε ένα σταθερό παρόν. Το παρόν μας βρισκόταν πάνω σε κινούμενη άμμο που χανόταν κάτω από τα πόδια μας κι εγώ δε το είχα συνειδητοποιήσει. Τότε δε το καταλάβαινα τώρα όμως ένα ένα κομμάτι του παζλ μπαίνει στη θέση του και η εικόνα είναι ξεκάθαρη. Δε με αγάπησε καθόλου. Με πρόδωσε.
Δε μπόρεσε να με αγαπήσει, ανθρώπινο, σεβαστό και αποδεκτό. Αυτό όμως που δε μπορώ να του συγχωρήσω είναι οι σκόρπιες υποσχέσεις, οι παραμυθένιες αλλά ψεύτικες πράξεις, τα σ’αγαπώ που τελικά δεν εννοούσε. Η υποκρισία, η δειλία μπροστά στη πραγματικότητα και τα δάκρυα μιας αθώας ψυχής που βασίστηκε πάνω του και τη πάτησε.
Δε φέρονται έτσι οι άντρες. Δε ζήτησα πολλά. Να με αγαπούσε θα θελα, όσο εγώ. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Έμεινα με το τίποτα και με ένα πάθημα που πρέπει να γίνει μάθημα.