Έκανα τον πόνο φίλο..
Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Όπου και αν ακουμπήσεις πονάω.
Σε όποιο σημείο πας να αγγίξεις καταλαβαίνεις τα σημάδια που πέρασαν και άγγιξαν βαθιά το κορμί μου.
Τι και αν προσπάθησες να μου δείξεις τρόπους διαφυγής, τι και αν ήθελες να απαλύνεις τους πόνους.
Ποτέ δεν κατάλαβες ότι ο πόνος είναι δυσβάσταχτος ήρθε και έμεινε στη ράχη μου..
Ξεκίνησε να διαπερνά όλο το σώμα μου και στο τέλος ακούμπησε στο κεφάλι μου μπήκε στο μυαλό μου.
Στην αρχή πολέμησα μαζί του! Δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι με κυρίευσε.
Όσο περνούσε ο καιρός όμως, έμαθα να ζω μαζί του και γίναμε φίλοι.
Ναι, ο πόνος και εγώ γίναμε φίλοι!
Έμαθα να τον καταλαβαίνω, να νοιάζομαι για αυτόν.
Κάναμε ατέρμονες συζητήσεις μαζί για να μάθω να τον αποδέχομαι.
Τον χρόνο, τον πόνο και τα σημάδια του επάνω μου..
Αγάπες που πέρασαν και ακούμπησαν, αγάπες που πέρασαν αλλά έφυγαν γρήγορα και δεν πρόλαβαν να ακουμπήσουν και να αφήσουν σημάδια, φιλίες που σε χρησιμοποίησαν προς ίδιον όφελος, περαστικοί που ήπιαν νερό από την βρύση σου και άλλοι που τους έδωσες την μοναδική μερίδα του φαγητού σου!
Δεν άκουσες ούτε ευχαριστώ από όλους αυτούς, μόνο περπάτησαν στη ράχη σου με γοργό ρυθμό κι ας νόμιζες ότι ήθελαν να σε βοηθήσουν.
Αλλά τελικά, μόνο πατημασιές άφησαν.
Για αυτό σου λέω! Εσύ που ήρθες σαν σωτήρας στη ζωή μου..
Ήρθες με καλούδια με δώρα..
Μη με ακουμπάς πουθενά!
Όπου πιάνεις πονάω! Τι και αν έκανα τον πόνο φίλο μου τι και αν τον αποδέχτηκα..
Τα σημάδια είναι ακόμη εδώ!
Εάν θες να πορευτείς μαζί μου πρέπει να δεχτείς και τον φίλο μου μαζί
Εσένα δεν θα σε ενοχλήσει ποτέ!
Ούτε θα ακουμπήσει πάνω σου..
Ούτε θα σε φοβίσει..
Αγάπησε τον μόνο, αν θες να αγαπήσεις και εμένα! Φέρσου του με σεβασμό.
Έρχεσαι σαν σωτήρας; Έλα σαν άνθρωπος καλύτερα!
Μη με ακουμπήσεις πουθενά..
Μείνε στο πλάι μου μόνο, αγάπα τον πόνο μου, αγάπα και εμένα.