Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κι όταν έρθει η ώρα να φύγεις, κάντο ήρεμα.
Κλείσε την πόρτα πίσω σου χωρίς να την πονέσεις άλλο.
Πρόσεξε τις λέξεις σου, πρόσεξε τις κινήσεις σου, πρόσεξε και τον τρόπο ακόμα που αναπνέεις κοντά της.
Προσπαθεί βλέπεις εδώ και καιρό να μείνει ολόκληρη.
Προσπαθεί εδώ και καιρό να μην σκορπίσει. Να μην διαλυθεί.
Έχει κάνει τη νύχτα, μέρα. Έχει φτιάξει μια καθημερινότητα τέτοια, που να μην της μένουν ούτε 5 λεπτά ελεύθερα για να μην νιώθει. Να μην καταλαβαίνει. Να μην σκέφτεται.
Γι’αυτό σου λέω, φεύγοντας, μην προσπαθήσεις κάνεις τίποτα.
Δεν μπορείς να την κάνεις να πονέσει λιγότερο, γιατί πονάει σε σημεία της ψυχής της που δεν μπορείς να φανταστείς.
Δεν μπορείς να την κάνεις να νιώσει λιγότερο, γιατί ότι έκανε έμαθε να το κάνει μόνο πολύ.
Να αγαπάει πολύ, να δίνεται πολύ, να δίνει πολύ, να ερωτεύεται απόλυτα.
Ναι, απόλυτα ήταν τα θέλω της, απόλυτος και ο τρόπος που παραδόθηκε.
Γι’αυτό σου λέω, φεύγοντας, το μόνο που θέλει είναι να είσαι σίγουρος για την επιλογή σου.
Γιατί εκείνη, ξέρει πως όταν κλείσεις την πόρτα πίσω σου, θα φορέσει το πιο καλά προβαρισμένο της χαμόγελο, θα παγώσει μέσα της ότι μπορεί να νιώσει, και θα συνεχίσει.
Γι’αυτό σου λέω, όταν έρθει η ώρα να φύγεις, κάντο με τέτοιο τρόπο που να της αξίζει.
Δεν γίνεται να την πονέσεις λιγότερο, γίνεται όμως να μην την απογοητεύσεις.
Το τέλος φίλε μου, πρέπει να της ταιριάζει.
Και σκέψου το καλά πριν φύγεις. Σκέψου καλά πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Εκείνη, μέχρι να φύγεις, δεν θα κλείσει την πόρτα. Θα περιμένει την λέξη σας, εκείνη που τα διέγραφε όλα, πάντα. Μέχρι εσύ να κλείσεις την πόρτα..
Δεν είναι που δεν έχει επιστροφή, είναι που δεν θα έχει μείνει χαραμάδα να ξαναμπείς.