Τουλάχιστον ένας από τους δυο.. ήξερε να εννοεί το “για πάντα”.
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πότε είναι η σωστή στιγμή να φύγεις;
Πότε το τέλος είναι αληθινό;
Πότε το παρακάτω δεν έχει άλλο δρόμο;
Πότε τελειώνει ο έρωτας;
Και τώρα που στα είπα όλα, τώρα που στάθηκα μπροστά σου και σε κοίταξα στα μάτια, τώρα που σου εξήγησα πως όλες τις αλήθειες σου τις ήξερα κι όμως έμενα.. τώρα δεν είσαι εδώ.
Τώρα που ξέρεις πως τα “σ’αγαπώ” δεν ήταν λέξεις και το “μου λείπεις” δεν ήταν άλλη μια κοινοτυπία.. τώρα δεν είσαι εδώ.
Τώρα που στάθηκα μπροστά σου με το ίδιο χαμόγελο, με το ίδιο βλέμμα, με το ίδιο ερωτευμένο “σε θέλω” να σε φωνάζει.. τώρα δεν είσαι εδώ.
Τώρα που ξέρεις τα πάντα, γιατί εγώ τα ήξερα από καιρό.. τώρα δεν είσαι εδώ.
Η αλήθεια είναι πως έμεινα λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε, μόνο και μόνο γιατί πίστευα σε εσένα.
Γιατί είχα ανάγκη να χάσω το στοίχημα με τη μοίρα.
Γιατί ξέρεις, είναι παράξενο μα δεν ήταν απλό να σε ερωτευτώ.
Ποτέ δεν ήταν απλό..
Κέρδισες το μυαλό μου, κέρδισες τα θέλω μου, κέρδισες το σεβασμό μου, κέρδισες το θαυμασμό μου..
Κι αυτό δεν μπορεί να στο πάρει κανείς!
Μόνο που τα κέρδισες όλα, αλλά έχασες εμένα.
Κι όχι τότε.. τώρα, που εσύ πια δεν είσαι εδώ.
Γιατί τελικά, σημασία έχει να ερωτεύεσαι απόλυτα και ολοκληρωτικά, να προσπαθείς, να δίνεις μάχες και να μένεις.
Μα το κυριότερο, είναι να ξέρεις να φεύγεις τη σωστή στιγμή..
Άλλωστε ότι ήταν να μείνει.. χαράχτηκε στην ψυχή και στο χέρι της καρδιάς..
Γιατί τουλάχιστον ένας από τους δυο.. ήξερε να εννοεί το “για πάντα”.