Το εσωτερικό μου κοίταγμα μου δείχνει το βλέμμα σου, σε όλες του τις εκφράσεις.
Αυτές που με εξορίζουν στις αναμονές και τις άλλες που με απογειώνουν σε ουρανούς ολοστρόγγυλους για μας φτιαγμένους μόνο.
Εκεί που το γέλιο σου τσακίζει κάθε νοσηρή πραγματικότητα και η αγκαλιά σου δίνει εισιτήριο για την πιο δικαιολογημένη αμαρτία.
Την ατιμώρητη. Την τρυφερή. Της καρδιάς και της αθωότητας.
Γιατί κάπως ετσι φαντάστηκα τη δική μας αγάπη. Να γεννηθεί για να μείνει αλώβητη, γενναία.
Προστατευμένη από τα θεϊκά στοιχεία μέσα στην άνιση συνθήκη της ζωής μας.
Γι αυτό και δε φοβήθηκα να με ξοδέψω μία νύχτα για δύο ζωές…
Θέλω να πιστέψεις σε αυτή την αγάπη.
Γιατί ήρθε για να ζήσει.
Χωρίς ταυτότητα, χωρίς κλισέ.
Με προορισμό ένα δεσμό αήττητο και μοναδικά αποδεχτό απο τον Θεό.
Για το ΕΣΥ και το ΕΓΩ,
για το ΕΜΕΙΣ.