Γράφει η Θεανώ Διολή.
Λοιπόν ξέρεις κάτι; Σε βαρέθηκα! Ω, ναι σε βαρέθηκα πολύ!
Βαρέθηκα να με κρατάς αιχμάλωτη στο παρελθόν και στα παλιά!
Βαρέθηκα να μου μονοπωλείς τη σκέψη επί 24ωρου βάσεως!
Βαρέθηκα τα βράδια να κοιμάμαι με το αχ σου και τα πρωινά να ξυπνάω με το βαχ σου!
Βαρέθηκα να ονειρεύομαι πως θα ήταν αν ήμασταν μαζί!
Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι αν με σκέφτεσαι και που να είσαι τώρα!
Βαρέθηκα να περιμένω μπας και δεήσει και μου ξαναστείλεις μήνυμα ή αποφασίσεις να ξαναγυρίσεις!
Β α ρ έ θ η κ α!
Πως το λέγαμε και στο σχολείο “να κι αν γυρίσεις, να κι αν δεν γυρίσεις, να κι αν στείλεις, να κι αν δε στείλεις!”. Και να στο πω κι αλλιώς όπως το λέει και μια καλή μου φίλη “Ώχου και δε με νοιάζει!!!!!!!” Καθόλου δε με νοιάζει(ς) πια και καλύτερα να μη ξαναστείλεις και χίλιες φορές καλύτερα να μην ξαναγυρίσεις!
Β α ρ έ θ η κ α λέμε!
Βαρέθηκα να τους μετράω όλους με τη μεζούρα τη δικιά σου!
Βαρέθηκα να είσαι η αγία εικόνα και όλοι οι άλλοι πολύ ταπεινοί μπροστά σου!
Βαρέθηκα να ψάχνω ποιος σου μοιάζει πιο πολύ και να μου βγαίνουν όλοι λίγο πιο κοντοί, λίγο πιο ψηλοί και κανένας εσύ!
Βαρέθηκα να δοκιμάζω φιλιά και κορμιά και πουθενά το δικό σου το φιλί και το δικό σου το κορμί!
Βαρέθηκα να κάνω είδωλο το fuckingfreaking φάντασμα σου!
Β α ρ έ θ η κ α μωρέ!
Εντάξει, δε λέω ωραία περάσαμε, ήσουν κάτι μοναδικό, κάτι ωραίο, ήσουν αυτό το once in a lifetime που λέμε και αισθάνομαι και τυχερή που έτυχε(ς) σε μένα, αλλά enough πια! Πάει, τελείωσες εδώ και χρόνια τώρα και δεν μπορείς να είσαι τίποτα περισσότερο για μένα από μια όμορφη ανάμνηση, ένα μικρό τοσοδούλικο ενθυμιάκι στη συλλογή της ζωής μου μαζί με όλα τ’ άλλα τα μοναδικά, τα σπάνια και μη. Γιατί ξέρεις κάτι, ενώ εσύ προχωράς μπροστά με τη ζωή σου και είσαι με άλλη (έλα μη κρύβεσαι μου το μαρτύρησε η φώτο στο fb) και ανάθεμα αν με θυμάσαι ή με σκέφτεσαι, εγώ θλιμμένη drama queen, madama butterfly ένα πράγμα, κάθομαι και κλαίω τη μοίρα μου και αφήνω τη δική μου τη ζωή, τις μέρες μου, τις νύχτες μου, τις ώρες μου, τα χρόνια μου πανάθεμα σε (ή μήπως πανάθεμα με;) να φεύγουν, να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μαυροφορούσα ωσάν τη Μαρινέλα στο “Άνοιξε πέτρα να κλειστώ” πενθώ και για τις μέρες μου, και για τις νύχτες μου, και για τις ώρες μου, και για τα χρόνια μου μακριά σου!
Έλεος πια!! Έλεος για μένα όχι για σένα! Έλεος με την κατάντια μου για να σου δώσω να καταλάβεις! Μπλιαχ με άλλα λόγια!
Αλλά όχι πια μωρό μου, όχι πια καλό μου, όχι πια onceinalifetime έρωτα μου! Μάντεψε! Η πέτρα, αυτή της Μαρινέλας που λέγαμε πιο πάνω, άνοιξε αλλά όχι για να κλειστώ εγώ, όχι, όχι. Άνοιξε, ή μάλλον εγώ με τα χεράκια μου την άνοιξα και ουυυυυυπς – ω (δεν) ήταν τυχαίο – σε σπρώχνω μέσα και σου ρίχνω και χωματάκι και σε σκεπάζω και καλά καλά και θάβω μαζί σου και όλα αυτά τα μικροαντικείμενα που είχα κρατήσει για να μοιρολογώ και να θυμάμαι τον αξιομνημόνευτο, τον μακαρίτη τον έρωτά σου! Και μη στεναχωριέσαι θα σου ανάβω και το καντηλάκι once in a while έτσι για να θυμάμαι το χρόνο και τη φαιά ουσία που έχω αφειδώς ξοδέψει για την πάρτη σου αλλά και κυρίως θα στο ανάβω για να με επαναφέρω στην πραγματικότητα, για να ξυπνάω, για να γκαζώνω, για να ζω κάθε φορά και πιο δυνατά, κάθε στιγμή και πιο έντονα!
R.I.P λοιπόν μοναδικέ μου έρωτα ή αλλιώς ωχου και δε με νοιάζει(ς) πια!
Πέτρα, εσύ κλείσε και από την ανοιχτή την πόρτα να περάσει ο επόμενος (onceinalifetime έρωτας) παρακαλώ!
LoveLetters
