Γράφει ο Δημήτρης Καραμάνος
Ξέρεις, δεν είμαι από αυτούς που μιλάνε εύκολα. Δεν είμαι από εκείνους που θα σου πετάξουν μεγάλα λόγια για να νιώσεις σπουδαία. Δεν ξέρω καν αν θα ήθελες να το κάνω. Αλλά υπάρχει κάτι σε σένα που με αναγκάζει να παραδεχτώ πράγματα που δεν είχα πει ούτε στον εαυτό μου.
Μου συμβαίνει πιο συχνά απ’ όσο παραδέχομαι. Να στέκομαι έτσι, ακουμπισμένος στο αμάξι, να περιμένω να φανείς. Κι όσο δεν έρχεσαι, τόσο το θέλω γίνεται πιο έντονο. Δεν έχει να κάνει με παιχνίδια, ούτε με το ότι δυσκολεύεσαι να αφεθείς. Έχει να κάνει με το ότι σ’ έχω βάλει ήδη λίγο πιο βαθιά απ’ όσο θα ήθελα να παραδεχτώ.
Δεν μου χρειάζονται υποσχέσεις. Δεν περιμένω εγγυήσεις. Αν με ρωτάς, ούτε που με νοιάζει αν το αύριο θα μας βρει στο ίδιο σημείο. Εκείνο που με νοιάζει είναι πως όταν σε σκέφτομαι, κάτι μέσα μου ξυπνάει. Σαν να βγάζω το φρένο που χρόνια κρατούσα τραβηγμένο. Σαν να θυμάμαι ξανά πώς είναι να θες μια γυναίκα όχι μόνο για το κορμί της αλλά για τον τρόπο που κοιτάει τον κόσμο.
Δεν ξέρω πού θα πάει όλο αυτό. Μπορεί αύριο να μην έχει μείνει τίποτα. Αλλά απόψε, εδώ που στέκομαι μόνος μου, ξέρω πως αν μου έλεγες να φύγουμε, θα ανέβαινα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί είναι κάτι σε σένα που με κάνει να θέλω να ρισκάρω. Να χάσω τον έλεγχο.
Κι αυτό, πίστεψέ με, δεν μου συνέβη ποτέ με καμία πριν από σένα.
