Όσες φορές κι αν γυρίσεις στον πρώην σου η κατάληξη θα είναι η ίδια

Γράφει η Ελεονόρα Κοκκίνη

 «Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας» λένε, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Ορθό και δίκαιο είναι το «άβυσσος η ψυχή του κάθε ανθρώπου». Όλοι, λίγο-πολύ, έχουμε την τάση να ζηλεύουμε όσα –και καλά αδιάφορα– παρατηρούμε να έχουν οι άλλοι, να επιθυμούμε ό,τι δεν έχουμε, και για να είμαστε πιο ακριβής, ό,τι δεν έχουμε πια.

Όταν έχεις ζήσει το τέλειο, όταν έχεις αγγίξει την ομορφιά κι έχεις γευτεί την ηδονή δεν μπορείς και δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Ακόμη κι όταν όλο το πακέτο δεν είναι πλέον στα χέρια σου θα ήταν άδικο να αγνοείς και να προσπερνάς εκείνες τις ευχάριστες –και κάτι παραπάνω– στιγμές.

Και κάπου εκεί είναι που το μυαλό παίζει τα παιχνίδια του, υποκινούμενο από αναμνήσεις που έρχονται στην επιφάνεια κάτι περίεργα βράδια, και πριν καλά-καλά το καταλάβεις έχεις στείλει μήνυμα εκεί που –υπό άλλες συνθήκες– ξέρεις πως δεν πρέπει.

Με πρόφαση την άσχημη –ίσως και όχι τόσο– ψυχολογική σου κατάσταση εκείνη τη χρονική στιγμή, ζητάς την παρηγοριά σ’ ένα πρόσωπο οικείο, που ξέρεις πως με μια του κουβέντα θα σε ανεβάσει ψυχολογικά και με μια του κίνηση θα σε ξαπλώσει σωματικά. Όσο και να μου το αρνείσαι, έτσι γίνεται πάντα και οι –υποτιθέμενες– αντιστάσεις που θα φέρεις θα καμφθούν σχετικά εύκολα.

Δυο άνθρωποι που έχουν ιδρώσει μαζί πάνω σ’ ένα κρεβάτι, έχουν ενωθεί και έχουν μοιραστεί τόσο προσωπικές στιγμές δεν γίνεται να τα πούνε σαν φιλαράκια και να αλληλοπαρηγορηθούνε. Όσο και να συγκρατούν τα –βασικά– ένστικτά τους, όσο και να κρατούν τα προσχήματα και να αποφεύγουν τα μπλεξίματα και τα μπερδέματα, υπάρχει εκείνη η στιγμή που τα βλέμματα θα συναντηθούν, οι λέξεις θα σιωπήσουν και η απόσταση θα μηδενιστεί. Οι άμυνες πέφτουν και μετά… το χάος.

Σε δευτερόλεπτα ο χρόνος γυρνάει πίσω και παίζει τα best of των πιο kinky σκηνών σας, οι οποίες ενισχύονται από το έξτρα πάθος που έχει δημιουργήσει η –εξ’ αρχής– ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Το μυαλό σταματάει. Οι ενοχές και οι τύψεις δίνουν τη θέση τους σε άγρια φιλιά μέσα σε επικίνδυνα σφιχτές αγκαλιές. Η έκσταση της στιγμής σας βαραίνει και πριν εξαφανιστούν τα ρούχα από πάνω σας, μια παύση. Μια παύση για κλάσματα του δευτερολέπτου με μια υπόνοια αμφιβολίας στα μάτια, την οποία η ανάσα σας, που έχει γίνει ένα, την διαλύει. Οι αναμνήσεις ζωντανεύουν και το repeat τις ανανεώνει.

Έχοντας φρεσκάρει το μνημονικό σας και προσπαθώντας να επαναφέρετε την τάξη στο μυαλό σας ίσως αναρωτηθείτε τι στο καλό κάνατε μόλις. Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Ούτε περισσότεροι προβληματισμοί. Η κατάστασή σας είναι μια και δεν αλλάζει και θα ήταν καλό να είναι ξεκάθαρο και για τους δυο. Το ότι μια φορά –οκ ίσως και παραπάνω– ο έλεγχος ξέφυγε, δε σημαίνει πως όλα γίνανε όπως παλιά, ούτε πως είστε και πάλι μαζί.

Όταν δε, υπάρχουν πλέον στις ζωές σας άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους αναστατώσετε και να τους στεναχωρήσετε. Όσο αυθόρμητο ήταν το πάθος σας και οι πράξεις σας εκείνη τη στιγμή, τόσο προσεκτικές και μετρημένες θα πρέπει να είναι στην πορεία. Αν θα υπάρξει συνέχεια είναι δικό σας θέμα και δεν αφορά κανέναν, αρκεί να ξεκαθαρίσετε και να τακτοποιήσετε τις υπόλοιπες υποθέσεις σας.

Είναι γλυκιά η αμαρτία και γνωρίζετε πολύ καλά πως όσες φορές κι αν συναντηθείτε απλά για να «τα πείτε» θα καταλήξετε να κυλίεστε στα σεντόνια.

Ότι συμβαίνει μια φορά κι είναι ωραίο, μοιραία θα ξανασυμβεί. Ή μήπως όχι; Αντέχεις;