«Excuse me», που έμαθα να λέω την αλήθεια!
Όλοι μιλούν για αλήθεια και ειλικρίνεια, με πάθος την υποστηρίζουν και την αποζητούν. Όταν την ακούσουν όμως τι γίνεται; Μπορούν να τη διαχειριστούν ή γίνονται έξαλλοι και σε κατηγορούν για προβλήματα συμπεριφοράς συμπεριφοράς;
Αν αποφασίσεις λοιπόν και πεις τα πράγματα με το όνομα τους, τα σύκα-σύκα και τη σκάφη- σκάφη, η πρώτη αντίδραση είναι συνήθως «είσαι τρελός», στην πορεία ακολουθεί το «ε, βέβαια εσύ όλα τα ξέρεις!». Η δική σου εκδοχή προφανώς και δεν τους ταιριάζει. Τους πέφτει ολίγον τι βαριά για τους ώμους τους, σαφέστατα δε τους εξυπηρετεί ενώ ταυτόχρονα τους ξεβολεύει από το ωραιότατο παραμυθάκι που έχουν χτίσει μέσα στο κεφάλι τους.
Όχι δε θα φοβάμαι εγώ να μιλήσω, για να σου γίνω αρεστός; Δεν πα να μου λες ότι είμαι κυνικός- αναίσθητος, απαξιώ πλέον!
Η αλήθεια κοστίζει πολύ ακριβά, είμαι σε θέση να το κατανοώ, μεγαλώνοντας.
Θα χάσεις πολύ κόσμο από δίπλα σου, το μόνο σίγουρο. Όσο πιο πολύ μιλάς ο κλοιός των ανθρώπων γύρω σου, θα λιγοστεύει επικίνδυνα. Ο τίτλος του «κακού» και η ταμπέλα του «προβληματικού», θα σου απονεμηθεί στο πι και φι!
Κάποια στιγμή θ’ αρχίσεις ν’ αμφιβάλλεις και συ για τον εαυτό σου, βλέποντας τον πόλεμο που γίνεται γύρω από το όνομα σου. Θ’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι, λέγοντας «τόσο σκατά άνθρωπος, είμαι τελικά;».
Μη μασάς! Προχώρα…
Οι ψυχολογικοί εκβιασμοί θα πέφτουν βροχή, εσύ όμως έμαθες να είσαι ήλιος, να μην κρύβεσαι πίσω από τις λέξεις, αλλά να λες αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι γιατί δε γουστάρεις να καταπίνεις μια ζωή τα συναισθήματα σου για να μη χαλάνε οι άλλοι τη βολή τους.
Συγγνώμη κιόλας, που δεν αντέχω το άδικο και τη βλακεία.
Συγγνώμη που δε θέλω να θαφτώ ζωντανός , για να μη σε ξεβολέψω.
Όχι ρε φίλε, όχι!
Δε μπορώ να πάω κόντρα στη φύση μου, δε μπορώ να υποκριθώ αν δε μου αρέσει η φάτσα σου και δε μπορώ να σε συμπονέσω, αν το μόνο που θέλεις από μένα είναι ν’ αρπάξεις.
Θα μιλάω και θα λέω αυτό που πιστεύω και ας με πολεμάς και ας σου τη δίνω στα νεύρα, όχι γιατί έτσι είμαι και δεν αλλάζω, (η χειρότερη ατάκα ever),αλλά πολύ απλά γιατί δεν έμαθα να πατάω επί πτωμάτων, ν’ εκμεταλλεύομαι το καλό των άλλων για να κάνω τα γούστα μου.
Πετάω με τα δικά μου φτερά, τσακισμένα, ξεπουπουλιασμένα, αλλά δικά μου.
Δε θα πάψω να εκφράζομαι, για να μη σας τη χαλάω, με το μπαρδόν κιόλας ε;