Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Ξέρεις αυτό το συναίσθημα που πεταλούδες φτερουγίζουν στο στομάχι σου, μέλισσες βουίζουν στα αφτιά σου και το μυαλό σου είναι καλυμμένο με ομίχλη; Αυτή η στιγμή που αντικρίζεις το πρόσωπο που τόσο λαχταράς, που τα μάτια σου συναντούν τα δικά του και ο χρόνος κάπως σταματάει, ο κόσμος παύει να κινείται, να υπάρχει και βρίσκεστε μόνοι σας πάνω στη γη, μόνο οι δυο σας;
Είναι αυτό το συναίσθημα το τόσο ιδιαίτερο, τόσο μαγικό, αυτό που σε κάνει να πιστεύεις πως βρίσκεσαι σε ταινία.
Ξέρεις, από αυτές τις ταινίες της δεκαετίας του ’50 με το διακριτικό φλερτ που οι ματιές συναντιούνται και ξαφνικά δύο χαμόγελα κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους.
Δήθεν τυχαία αγγίγματα, ίσα που μπορείς να τα αισθανθείς, ίσα που μπορείς να πεις αν ήταν άγγιγμα ή κάτι πέρασε δίπλα από το χέρι σου. Αυτές οι μοναδικές στιγμές που έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που μονοπωλεί τις σκέψεις σου 24 ώρες το 24ωρο και μπορείς να αισθανθείς κάθε του σκέψη. Μπορείς να αισθανθείς ότι θέλει απεγνωσμένα να σε αγγίξει, ότι έχει τόσα να σου πει και κάτι τον κρατάει πίσω.
Μπορείς να αισθανθείς του χτύπους της καρδιάς του να αυξάνονται και την επιθυμία του να μεγαλώνει.
Και μαζί με τη δική του επιθυμία μεγαλώνει και η δική σου. Και θεριεύει και φουντώνει και γίνεται αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει όποιον σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία του. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία, ο κόσμος ο ίδιος παύει να έχει σημασία γιατί ότι ποθείς ειλικρινά το έχεις απέναντί σου.
Τα προβλήματα σου παύουν να έχουν σημασία γιατί με μία του ματιά όλα φαίνονται καλύτερα. Όχι αυτές τις έκδηλες ματιές όλο υποσχέσεις. Όχι αυτές είναι ανούσιες, χιλιοπαιγμένες από κάθε λογής ζευγάρια που έχουν σχέση απλώς για να έχουν. Όχι αυτές τις ματιές. Τις άλλες, τις κρυφές, τις ντροπαλές που τα μάτια επεξεργάζονται αχόρταγα για να απορροφήσουν κάθε λεπτομέρεια του αγαπημένου προσώπου.
Αυτές που ίσα που τις καταλαβαίνεις και που όταν γυρίσεις το κεφάλι για να κοιτάξεις αυτό το λατρεμένο πρόσωπο αυτό κοιτάει αλλού κατακόκκινο από ντροπή και έντρομο μη τυχόν κατάλαβες τον πόθο του για σένα.
Μιλάω για αυτές τις ματιές που παίζουν σε επανάληψη στα όνειρά σου και σε κάνουν να αισθάνεσαι πάλι μικρό παιδί που παίζει κρυφτούλι. Τα μάτια λένε όσα το στόμα δεν μπορεί να πει, και είναι αλήθεια. Αυτές οι ματιές είναι μικροί καταπιεσμένοι πόθοι. Μικρά μυστικά τα οποία μένουν κλειδωμένα καλά μέσα στο φρούριο του μυαλού προκειμένου να είναι όλοι ασφαλείς.
Προκειμένου να μην πληγωθεί κανείς, γιατί ο έρωτας είναι δύσκολο παιχνίδι, όλοι μπορούν να το παίξουν αλλά δεν μπορούν όλοι να το αντέξουν. Το φλερτ και ο έρωτας θέλουν υπομονή και επιμονή. Να αφήνεις τα πράγματα να κυλάνε με τον ρυθμό τους, να μην βιάζεις καταστάσεις, να είσαι υπομονετικός, τρυφερός, στοργικός. Να έχεις το θάρρος να αντέξεις όλες τις αντιξοότητες που μπορεί να βρεθούν στην πορεία.
Γιατί η ζωή δεν μας τα φέρνει πάντα όπως τα θέλουμε. Ωραίες οι ματιές, τα αγγίγματα, οι ταχυπαλμίες, η έξαψη της στιγμής, το σφίξιμο στο στομάχι, μα όλα αυτά αν δεν συνοδευτούν κάποια στιγμή από λόγια και πράξεις θα μείνουν μια καλή σκηνή από κάποια τετριμμένη ρομαντική-δραματική ταινία, όπου οι ήρωες δεν κατάφεραν ποτέ να είναι μαζί γιατί η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια.
Εκεί χρειάζεται η υπομονή και η επιμονή, ούτως ώστε αυτή την υπέροχη σκηνή δραματικής ταινίας να την κάνεις πραγματικότητα, να βρεις το θάρρος και να πεις όλα όσα ο πρωταγωνιστής δεν κατάφερε ποτέ να πει. Να γίνεις η φωνή για τους απανταχού ερωτευμένους του κόσμου που πάντα βρίσκουν μία δικαιολογία για να αποφύγουν να εκτεθούν, να ξεγυμνώσουν τους εαυτούς τους μπροστά σε κάποιον άλλο.
Να γίνεις η φωνή για τους ερωτευμένους που ήθελαν να μιλήσουν, που είχαν όλο το θάρρος να μιλήσουν μα οι συγκυρίες ήταν τόσο μα τόσο λάθος. Να γίνεις η φωνή για όσα εσύ ο ίδιος δεν κατάφερες ποτέ να πεις στο παρελθόν . Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να σταματήσεις να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στο κισμέτ που παίζει άσχημα παιχνίδια. Τίποτα δεν είναι γραμμένο. Όλα είναι στο χέρι σου, μπορείς να γράψεις τη δική σου ιστορία. Μία ιστορία με happy ending, γιατί ποιος ορίζει πως μία ρομαντική ταινία δεν μπορεί να έχει ένα ευχάριστο τέλος, χωρίς βαριά χτυπήματα της μοίρας, χωρίς οι ήρωες να διασκορπιστούν στις δύο άκρες της γης, χωρίς τέλος πάντων να συμβεί κάτι τραγικό;
Το happy ending σου το ορίζεις εσύ.
Ναι, όλα αυτά που συντελούν μία ρομαντική ταινία είναι υπέροχα και δεν θες να τελειώσουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το να μιλήσεις δεν προδικάζει όμως πως ο έρωτας σου που είναι σαν από ταινία θα λήξει έτσι, πως οι ρομαντικές στιγμές που είχατε ήλθαν και παρήλθαν. Το ρομαντικό αυτό φλερτ τύπου δεκαετίας του ’50 μπορεί να συνεχίσει να υπάρξει και μετά την όποια εξομολόγηση.
Την μοίρα, το κάρμα , το κισμέτ σου, όπως θες πες το, το ορίζεις εσύ και μόνο, εσύ και οι πράξεις σου. Για αυτό πράξε αναλόγως και μην φοβάσαι τι θα φέρει το αύριο!!
Ξέρεις αυτό το συναίσθημα που πεταλούδες φτερουγίζουν στο στομάχι σου, μέλισσες βουίζουν στα αφτιά σου και το μυαλό σου είναι καλυμμένο με ομίχλη; Αυτή η στιγμή που αντικρίζεις το πρόσωπο που τόσο λαχταράς, που τα μάτια σου συναντούν τα δικά του και ο χρόνος κάπως σταματάει, ο κόσμος παύει να κινείται, να υπάρχει και βρίσκεστε μόνοι σας πάνω στη γη, μόνο οι δυο σας;
Είναι αυτό το συναίσθημα το τόσο ιδιαίτερο, τόσο μαγικό, αυτό που σε κάνει να πιστεύεις πως βρίσκεσαι σε ταινία.
Ξέρεις, από αυτές τις ταινίες της δεκαετίας του ’50 με το διακριτικό φλερτ που οι ματιές συναντιούνται και ξαφνικά δύο χαμόγελα κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους.
Δήθεν τυχαία αγγίγματα, ίσα που μπορείς να τα αισθανθείς, ίσα που μπορείς να πεις αν ήταν άγγιγμα ή κάτι πέρασε δίπλα από το χέρι σου. Αυτές οι μοναδικές στιγμές που έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που μονοπωλεί τις σκέψεις σου 24 ώρες το 24ωρο και μπορείς να αισθανθείς κάθε του σκέψη. Μπορείς να αισθανθείς ότι θέλει απεγνωσμένα να σε αγγίξει, ότι έχει τόσα να σου πει και κάτι τον κρατάει πίσω.
Μπορείς να αισθανθείς του χτύπους της καρδιάς του να αυξάνονται και την επιθυμία του να μεγαλώνει.
Και μαζί με τη δική του επιθυμία μεγαλώνει και η δική σου. Και θεριεύει και φουντώνει και γίνεται αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει όποιον σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία του. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σημασία, ο κόσμος ο ίδιος παύει να έχει σημασία γιατί ότι ποθείς ειλικρινά το έχεις απέναντί σου.
Τα προβλήματα σου παύουν να έχουν σημασία γιατί με μία του ματιά όλα φαίνονται καλύτερα. Όχι αυτές τις έκδηλες ματιές όλο υποσχέσεις. Όχι αυτές είναι ανούσιες, χιλιοπαιγμένες από κάθε λογής ζευγάρια που έχουν σχέση απλώς για να έχουν. Όχι αυτές τις ματιές. Τις άλλες, τις κρυφές, τις ντροπαλές που τα μάτια επεξεργάζονται αχόρταγα για να απορροφήσουν κάθε λεπτομέρεια του αγαπημένου προσώπου.
Αυτές που ίσα που τις καταλαβαίνεις και που όταν γυρίσεις το κεφάλι για να κοιτάξεις αυτό το λατρεμένο πρόσωπο αυτό κοιτάει αλλού κατακόκκινο από ντροπή και έντρομο μη τυχόν κατάλαβες τον πόθο του για σένα.
Μιλάω για αυτές τις ματιές που παίζουν σε επανάληψη στα όνειρά σου και σε κάνουν να αισθάνεσαι πάλι μικρό παιδί που παίζει κρυφτούλι. Τα μάτια λένε όσα το στόμα δεν μπορεί να πει, και είναι αλήθεια. Αυτές οι ματιές είναι μικροί καταπιεσμένοι πόθοι. Μικρά μυστικά τα οποία μένουν κλειδωμένα καλά μέσα στο φρούριο του μυαλού προκειμένου να είναι όλοι ασφαλείς.
Προκειμένου να μην πληγωθεί κανείς, γιατί ο έρωτας είναι δύσκολο παιχνίδι, όλοι μπορούν να το παίξουν αλλά δεν μπορούν όλοι να το αντέξουν. Το φλερτ και ο έρωτας θέλουν υπομονή και επιμονή. Να αφήνεις τα πράγματα να κυλάνε με τον ρυθμό τους, να μην βιάζεις καταστάσεις, να είσαι υπομονετικός, τρυφερός, στοργικός. Να έχεις το θάρρος να αντέξεις όλες τις αντιξοότητες που μπορεί να βρεθούν στην πορεία.
Γιατί η ζωή δεν μας τα φέρνει πάντα όπως τα θέλουμε. Ωραίες οι ματιές, τα αγγίγματα, οι ταχυπαλμίες, η έξαψη της στιγμής, το σφίξιμο στο στομάχι, μα όλα αυτά αν δεν συνοδευτούν κάποια στιγμή από λόγια και πράξεις θα μείνουν μια καλή σκηνή από κάποια τετριμμένη ρομαντική-δραματική ταινία, όπου οι ήρωες δεν κατάφεραν ποτέ να είναι μαζί γιατί η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια.
Εκεί χρειάζεται η υπομονή και η επιμονή, ούτως ώστε αυτή την υπέροχη σκηνή δραματικής ταινίας να την κάνεις πραγματικότητα, να βρεις το θάρρος και να πεις όλα όσα ο πρωταγωνιστής δεν κατάφερε ποτέ να πει. Να γίνεις η φωνή για τους απανταχού ερωτευμένους του κόσμου που πάντα βρίσκουν μία δικαιολογία για να αποφύγουν να εκτεθούν, να ξεγυμνώσουν τους εαυτούς τους μπροστά σε κάποιον άλλο.
Να γίνεις η φωνή για τους ερωτευμένους που ήθελαν να μιλήσουν, που είχαν όλο το θάρρος να μιλήσουν μα οι συγκυρίες ήταν τόσο μα τόσο λάθος. Να γίνεις η φωνή για όσα εσύ ο ίδιος δεν κατάφερες ποτέ να πεις στο παρελθόν . Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να σταματήσεις να ρίχνεις όλο το φταίξιμο στο κισμέτ που παίζει άσχημα παιχνίδια. Τίποτα δεν είναι γραμμένο. Όλα είναι στο χέρι σου, μπορείς να γράψεις τη δική σου ιστορία. Μία ιστορία με happy ending, γιατί ποιος ορίζει πως μία ρομαντική ταινία δεν μπορεί να έχει ένα ευχάριστο τέλος, χωρίς βαριά χτυπήματα της μοίρας, χωρίς οι ήρωες να διασκορπιστούν στις δύο άκρες της γης, χωρίς τέλος πάντων να συμβεί κάτι τραγικό;
Το happy ending σου το ορίζεις εσύ.
Ναι, όλα αυτά που συντελούν μία ρομαντική ταινία είναι υπέροχα και δεν θες να τελειώσουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Το να μιλήσεις δεν προδικάζει όμως πως ο έρωτας σου που είναι σαν από ταινία θα λήξει έτσι, πως οι ρομαντικές στιγμές που είχατε ήλθαν και παρήλθαν. Το ρομαντικό αυτό φλερτ τύπου δεκαετίας του ’50 μπορεί να συνεχίσει να υπάρξει και μετά την όποια εξομολόγηση.
Την μοίρα, το κάρμα , το κισμέτ σου, όπως θες πες το, το ορίζεις εσύ και μόνο, εσύ και οι πράξεις σου. Για αυτό πράξε αναλόγως και μην φοβάσαι τι θα φέρει το αύριο!!
LoveLetters
Other Articles
Εγώ σου χαμογέλασα. Εσύ δεν ήσουν εκεί για να το δεις
Τι γεύση έχουν οι εφήμερες αγάπες;
