Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να το πεις. Σαφές, κοφτό, χωρίς περιθώριο αμφισβήτησης. «Όχι». Μία λέξη. Μία απόφαση. Μία ασπίδα που υψώνεις όταν όλα γύρω σου προσπαθούν να σε λυγίσουν.
Και ξέρεις τι; Δεν χρειάζεται επεξήγηση. Το «όχι» δεν συνοδεύεται από υποσημειώσεις, δεν συνοδεύεται από «γιατί». Είναι αυτόφωτο. Γιατί όταν αρχίζεις να εξηγείς το «όχι» σου, το κάνεις μικρότερο. Του αφαιρείς τη δύναμη, το κύρος, την οριστικότητά του.
Το «όχι» είναι πράξη αυτοσεβασμού. Είναι εκείνο το όριο που βάζεις για να μη σε πατήσει κανείς. Είναι η δήλωση ότι πρώτα σέβεσαι εσένα, πριν αρχίσεις να σέβεσαι οτιδήποτε άλλο. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν δεν σέβεσαι εσύ τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς.
Υπάρχει όμως κι ένα τίμημα. Το «όχι» δεν είναι για τους αδύναμους. Είναι για αυτούς που ξέρουν ότι μπορεί να δυσαρεστήσουν, να απογοητεύσουν, να προκαλέσουν θυμό. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, οι άνθρωποι δεν γουστάρουν τα όρια. Τα όρια τους χαλάνε τη βολή.
Και ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο; Όταν πεις το «όχι», αυτοί που θα σεβαστούν την απάντησή σου είναι οι μόνοι που αξίζουν να μείνουν στη ζωή σου. Οι υπόλοιποι; Απλά δεν άξιζαν τον κόπο από την αρχή.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα νιώσεις πίεση να εξηγήσεις το «όχι» σου, σταμάτα. Σήκωσε το βλέμμα, στάσου όρθιος και πες το με όλη σου την ψυχή. Χωρίς απολογίες, χωρίς περιττά λόγια. Γιατί το «όχι» δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Είναι η απάντηση που λέει τα πάντα.