Το τελευταίο δάκρυ μου το φυλάω. Όταν θα είμαι πιο δυνατός θα στο χαρίσω.

Γράφει ο GA.NF

Ίδια εικόνα, το κάλεσμα.
Είναι από εκείνες τις μέρες..
Ξέρεις, εκείνες που ακόμα και η ανάσα σου σε ενοχλεί.
Οι ανάσες μετράνε το πόσο επιθυμείς κάτι.
Ο ρυθμός, η ένταση, δείχνουν το πόσο.
Πόσο θες να σκοτώσεις ή να αναστήσεις αυτό που επιθυμείς.

Σήμερα, δακρύζω όταν σου μιλάω.
Νιώθω άδειος.
Ναι, άδειασα.
Δεν έχω άλλο, ακούς;
Άδειασα, τερμάτισα, κι όμως δεν μου φτάνει.
Θέλω κι άλλο.

Θέλω κι άλλο να δώσω.
Θέλω κι άλλο να μου πάρεις.
Ξαναχτίζω. Ανεβαίνω.
Κι όσο ανεβαίνω γεμίζω.
Είναι όμορφα. Νιώθω ήρεμος, κι ας ξέρω ότι χτίζω την πτώση μου.

Δεν νιώθω φόβο.
Εσύ γιατί φοβάσαι;
Πόσο δύσκολο είναι να φτάσεις την αλήθεια..
Κοίτα με!
Κοίτα πού έφτασα για σένα.
Θα είναι μεγάλη η πτώση μου.
Κοίταξε αθόρυβα.

Το τελευταίο δάκρυ μου το φυλάω κι όταν θα είμαι πιο δυνατός θα στο χαρίσω.
Μπορεί να μην σου αρέσει αυτό που θα δεις.
Η ψυχή μου φωνάζει!
Συνωμοσία γαλήνης.
Κοιμούνται τα όνειρα, άγρυπνη είναι όμως η νύχτα.

Κοίτα με, αρχίζω και πάλι να πέφτω.
Κοίτα αθόρυβα.
Κοίτα, τι όμορφα είναι να δίνεις.
Νιώσε, τι όμορφα είναι να μου παίρνεις.

Διάφανα τα χέρια σου.
Αδειάζω πάλι, μέσα σου!