Ότι έχεις ένιωσες μέσα σου, δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος!

Γράφει ο Y Factor

Τα πράγματα είναι απλά, εμείς τα κάνουμε δύσκολα.

Ακολουθούμε μια σπειροειδή πορεία μέσα από την οποία ωριμάζουμε. Βιώνουμε μια κατάσταση, μαθαίνουμε, μπαίνουμε στην επόμενη με σκοπό να αποφύγουμε τα λάθη που κάναμε στην προηγούμενη κ.ο.κ. Πολλές φορές η ζωή μας τα φέρνει έτσι που μετά από καιρό επανερχόμαστε σε κάποια θέματα που στο παρελθόν είχαμε πει ότι δε θα δεχτούμε πάλι γιατί η ζωή γυρνάει γύρω από ένα πράγμα και μόνο: επαναξιολόγηση. Και έχει ως σκοπό ένα και μόνο: την αίσθηση της πληρότητας η οποία μπορεί να έρθει μόνο μέσα από έναν άλλο άνθρωπο. Αυτό ψάχνουν όλοι άλλωστε, έναν άνθρωπο δίπλα τους.

Από εμάς ξεκινάνε και σε εμάς καταλήγουν όλα όμως. Για να μπορέσω να αποφύγω λάθος επιλογές, να επενδύσω στους λάθος ή σωστούς ανθρώπους και ακόμα και για να μπορέσω να αναγνωρίσω τον άνθρωπό μου θα πρέπει εγώ πρώτα να είμαι «ολόκληρος». Αν δεν καταλήξω εγώ στον εαυτό μου και δεν αποδεχτώ αυτό που είμαι, τα κριτήρια και οι επιλογές μου θα είναι πάντα λάθος. Για να φτάσω στο σημείο όμως να γνωρίσω τον εαυτό μου, θα πρέπει να περάσω μέσα από καταστάσεις και εμπειρίες. Θα πρέπει πρώτα να έχω πατήσει εγώ στα πόδια μου. Να μην έχω ανάγκη κανέναν.

Το άθροισμα ανάγκης και επιλογής είναι πάντα σταθερό και είναι πάντοτε μονάδα.

Ο δρόμος της ωριμότητας δεν μπορεί να είναι οπισθοδρόμηση, είναι ιεράρχηση. Δεν είναι οι βασικές απαιτήσεις που μας ορίζουν, αλλά οι μικρές. Στα βασικά όλοι ίδιοι είμαστε. Όλοι θέλουμε κάποιον να μας αγαπάει, να μας σέβεται, να νοιάζεται για εμάς. Αυτό που μας διαφοροποιεί και μας κάνει μοναδικούς όμως είναι τα μικρά πράγματα. Είναι ο βαθμός στον οποίο τα ζητάμε όλα αυτά και ο τρόπος έκφρασης με τον οποίο τα ζητάμε. Πρέπει, επιβάλλεται να περάσουμε από βιώματα και εμπειρίες προκειμένου να βρούμε τις δικές μας ισορροπίες. Να ορίσουμε τα δικά μας «θέλω» .

Αγαπάω έναν άνθρωπο επειδή τον χρειάζομαι στη ζωή μου, όχι επειδή τον έχω ανάγκη. Αν τον έχω ανάγκη, είμαι και δέσμιός του. Πρέπει να είναι επιλογή μου, όχι εθισμός ή δεκανίκι. Μου είναι απαραίτητος γιατί με κάνει καλύτερο και θέλω να γίνω καλύτερος, όχι επειδή δεν μπορώ χωρίς αυτόν. Σε τελική ανάλυση πρέπει να είσαι ο ήρωας του εαυτού σου, αφού όλοι προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους.

Αν ξέρω κάτι είναι αυτό: οτιδήποτε βγαίνει από μέσα μου ποτέ δεν είναι λάθος. Και αν κάτι επιβάλλει την έκφραση και ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου δεν το καταλαβαίνει, τότε δεν είναι ο άνθρωπός μου. Δεν έχω την απαίτηση να το υποστηρίξει, ούτε να το κατανοήσει, απλά να καταλάβει την ανάγκη. Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε απλά δεν είναι ο άνθρωπός μου.

Ας με λένε απαιτητικό, ιδιότροπο και μη φυσιολογικό λοιπόν. Τί είναι το φυσιολογικό όμως; Όλοι μιλάνε για το φυσιολογικό σαν να είναι ένα κουστούμι που μπορείς να αγοράσεις στα ZARA.

Ό,τι πληρώσεις όμως, παίρνεις.