Γράφει η Σοφία Δημητρίου
Ή είσαι ή δεν είσαι. Ή το ζεις ή το αφήνεις. Ή βουτάς ή μένεις στην ακτή. Το «λίγο» και το «μαζί» δεν συναντήθηκαν ποτέ και ούτε πρόκειται.
Δεν υπάρχει λίγο συναίσθημα, λίγο δέσμευση, λίγο έρωτας. Δεν υπάρχει λίγο «σε θέλω», λίγο «σε νοιάζομαι», λίγο «είμαι εδώ». Το «μαζί» απαιτεί ολόκληρους ανθρώπους, όχι μισές παρουσίες.
Κι όμως, το «λίγο» είναι αυτό που τρώνε οι σχέσεις σήμερα. Το «λίγο» που κρατάει ανοιχτές πόρτες, το «λίγο» που αφήνει περιθώρια, το «λίγο» που ζει μέσα σε δικαιολογίες τύπου «δεν ξέρω τι θέλω», «ας το πάμε χαλαρά», «βλέπουμε».
Ξέρεις τι βλέπω εγώ; Άνθρωπους που φοβούνται. Φοβούνται να δεθούν, φοβούνται να πληγωθούν, φοβούνται να παραδεχτούν ότι δεν θέλουν να δώσουν περισσότερα. Και αντί να το πουν ξεκάθαρα, το αφήνουν να αιωρείται.
Αλλά εγώ δεν γουστάρω τις εκκρεμότητες. Δεν έχω μάθει να χτίζω πάνω σε «ίσως», δεν έχω χρόνο να περιμένω το «λίγο» να γίνει «όλο». Γιατί πολύ απλά δεν θα γίνει ποτέ.
Το «μαζί» θέλει κότσια. Θέλει ανθρώπους που μπαίνουν στο παιχνίδι με τα μάτια ανοιχτά, με προθέσεις ξεκάθαρες, με παρουσία ακέραιη. Και το πιο σημαντικό; Θέλει αλήθεια.
Οπότε, αν δεν είσαι σίγουρος, αν ψάχνεις το «κάπως» αντί για το «σίγουρα», αν κρατάς πίσω το μισό σου για να μην τολμήσεις το όλο σου… άσε το «μαζί» για εκείνους που το αντέχουν.
Γιατί το «λίγο» και το «μαζί»;
Δεν περπάτησαν ποτέ στον ίδιο δρόμο. Και ούτε θα το κάνουν.