Την αγάπη τη νιώθεις, δεν την εξηγείς..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Η αγάπη γεννιέται από τα βάθη της ψυχής μας, από τα έγκατα του κορμιού μας, από τη κάθε σπιθαμή του σώματος μας. Είναι έμφυτη, υπάρχει μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας και μας ακολουθεί από τη πρώτη μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας και βρισκόμαστε στην αγκαλιά αυτών που μας έφεραν στο κόσμο!

Μη ψάχνεις την αγάπη λοιπόν. Η αγάπη τους βρίσκει όλους, αρκεί να είναι έτοιμοι να τη δεχτούν ανά πάσα ώρα και στιγμή!

Η αγάπη είναι συναίσθημα, επιθυμία, δεν είναι βελόνα να τη ψάχνουμε μέσα σε πυκνούς αχυρώνες με κάποιον τεράστιο Μεγεθυντικό φακό. Δεν είναι λεπτή κλωστή που περνάει ανάμεσα από ρούχα και χάνεται στο ύφασμα. Δεν είναι μια κουκκίδα άμμο που απλώνεται στην έρημο Σαχάρα χωρίς να μπορούμε να τη ξεχωρίσουμε ποτέ.

Δε χάνεται μέσα σε χιόνια και κακοκαιρίες επειδή κάποιοι δρόμοι κλείσανε και κάποιοι πάγοι λιώσανε.. Υπάρχουν δρόμοι που δε κλείνουν ποτέ και πάγοι που μένουν πάντα κρυσταλλωμένοι και στη θέση τους.

Σίγουρα θα υπάρξουν κατολισθήσεις στη πορεία. Κανένας δρόμος δεν είναι καθαρός και στρωμένος με ροδοπέταλα χωρίς κανένα εμπόδιο. Οι κατολισθήσεις όμως, κάποια στιγμή σταματούν και οι δρόμοι ανοίγουν ξανά. Όσο η επιθυμία παραμένει ζωντανή τίποτα δε σταματά.

Ποτέ μη προσπαθήσεις όμως να καταλάβεις την αγάπη σα μια ολόκληρη και συγκεκριμένη έννοια μαζί. Η ερμηνεία της είναι πολυδιάστατη και για το καθένα διαφορετική.

Για κάποιους είναι λέξεις κρυφές και για κάποιους άλλους φανερές. Για μερικούς είναι ψυχή βαθειά και για άλλους ψίθυροι απλοί μέσα στη νύχτα.

Για τους περισσότερους μπορεί να είναι μια διαρκής μάχη και ένας αγώνας ασφάλτου αλλά για τους υπόλοιπους μια ελπίδα καθημερινά για να προχωράνε παρακάτω. Μια ελεύθερη πνοή και ένα πνεύμα που τους βγάζει από αδιέξοδο.

Όλες οι ερμηνείες μαζί, οποία και να διαλέξουμε καταλήγουν πάντα στο ίδιο μονοπάτι. Γι’ αυτό ακόλουθα το δρόμο σου, όποιος και αν είναι σιωπηλά και κάπου παρακάτω αν όχι ακόμα θα τη συναντήσεις!