Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
“Να προσέχεις”
Σου το λέω με μια απλότητα που κρύβει τον πανικό μου. «Να προσέχεις». Σαν να σου δίνω μια συμβουλή που όλοι πετάνε μηχανικά. Αλλά μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις, υπάρχει όλος μου ο κόσμος.
Σου λέω «να προσέχεις» γιατί το άλλο δεν τολμάω να το πω. Πώς να σου το πω χωρίς να τρέμει η φωνή μου; Πώς να σου εξηγήσω ότι η σκέψη και μόνο να μη σε έχω με συντρίβει; Ότι αν πάθεις κάτι, θα διαλυθεί η βάση που πατάω; Είσαι κάτι παραπάνω από απαραίτητη· είσαι ο αέρας μου, η ήρεμη δύναμη που με κρατά ζωντανό.
Μην ξεγελιέσαι από την απάθεια που προσπαθώ να δείξω. Ό,τι και να πω, η αγωνία μου δεν κρύβεται. Αν μπορούσα, θα ήμουν εκεί, να σε προσέχω εγώ. Να γίνω ο φύλακας άγγελός σου, ο τοίχος που σε προστατεύει από κάθε κακό. Αλλά ξέρω πως πρέπει να σε αφήσω να πετάξεις ελεύθερη, να ζήσεις όπως εσύ θέλεις. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Σου λέω «να προσέχεις» γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι για σένα, φοβάμαι για μένα, φοβάμαι για όλα αυτά που φτιάξαμε και που δεν αντέχω να δω να καταρρέουν. Σου λέω «να προσέχεις» γιατί δεν έχω το κουράγιο να σου πω «μην μου πάθεις τίποτα, μου είσαι απαραίτητη». Γιατί ξέρω ότι δεν θα το αντέξω αν συμβεί.
Αν μπορούσα, θα σου έλεγα χίλια «να προσέχεις» μέχρι να βεβαιωθώ ότι το άκουσες καλά. Μέχρι να νιώσω ότι σε έχω ασφαλή. Γιατί, τελικά, ό,τι κάνω, ό,τι λέω, ό,τι σκέφτομαι, καταλήγει πάντα σε σένα.
Να προσέχεις. Για μένα. Για σένα. Για εμάς.
