Σε θέλω, όχι για όσα λες, αλλά για το πώς με κάνεις να σωπαίνω όταν μιλάς.

Γράφει η Ιωάννα Παυλίδου

Δεν είναι τα λόγια σου που με κερδίζουν. Είναι ο τρόπος που γεμίζεις τη σιωπή μου. Είναι οι στιγμές που δεν χρειάζεται να πω τίποτα, γιατί κάθε σου λέξη αγγίζει κάτι μέσα μου που δεν ήξερα ότι υπάρχει.

Όταν μιλάς, σταματάνε οι σκέψεις μου. Σβήνουν οι φωνές που με κρατούν ξάγρυπνη τα βράδια. Σε ακούω και, ξαφνικά, όλα φαίνονται πιο ξεκάθαρα. Δεν ξέρω αν είναι οι λέξεις σου ή ο τρόπος που τις λες, αλλά νιώθω ότι καταλαβαίνεις ό,τι δεν μπορώ να εξηγήσω.

Με κάνεις να σωπαίνω με τρόπο που κανείς άλλος δεν κατάφερε ποτέ.
Δεν είναι σιωπή που βαραίνει, δεν είναι αμηχανία. Είναι εκείνη η σιωπή που γεμίζει με την παρουσία σου. Που με κάνει να νιώθω ότι, για πρώτη φορά, κάποιος καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ.

Σε θέλω, όχι γιατί λες τα σωστά πράγματα.
Σε θέλω γιατί, όταν μιλάς, νιώθω ασφάλεια. Γιατί οι λέξεις σου έχουν τον τρόπο να με κρατούν γειωμένη, ακόμα κι όταν όλα γύρω μου μοιάζουν να χάνονται. Με κάνεις να σωπαίνω, γιατί δεν χρειάζεται να υπερασπιστώ εμένα μπροστά σου.

Δεν είναι εύκολο να βρω κάποιον που να αντέχει τη σιωπή μου.
Οι περισσότεροι προσπαθούν να την γεμίσουν, να την σπάσουν. Εσύ, όμως, δεν προσπαθείς. Απλά είσαι εκεί. Με έναν τρόπο που με κάνει να θέλω να σε ακούω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο.

Σε θέλω γιατί, όταν μιλάς, όλα βρίσκουν τη θέση τους.
Όχι επειδή έχεις τις απαντήσεις. Αλλά επειδή είσαι εσύ. Κι αυτό, για μένα, είναι αρκετό.

#Τα Σαββατοκύριακα, ανήκουν στο Writing Lab. Στις ομάδες “βιωματικής” γραφής, εκεί που κάνουμε τις σκέψεις συναίσθημα και το συναίσθημα, λέξεις!