Γράφει η Λέλα Σακήλια
Παίξαμε σε ένα παιχνίδι που από την αρχή ήταν σημαδεμένο. Μη γελιέσαι. Το ξέραμε κι οι δύο. Ήξερες καλά πως ο έρωτας μοιάζει με πόλεμο. Έναν πόλεμο χωρίς κανόνες, χωρίς ασφαλή μονοπάτια διαφυγής, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς εγγυήσεις ότι θα βγεις αλώβητος. Κι όμως καθίσαμε απέναντι, μετρώντας στιγμές, αναμνήσεις, λέξεις που δεν ειπώθηκαν και υποσχέσεις που έσπασαν πριν γεννηθούν.
Σταθήκαμε κι οι δυο, μπροστά σε ένα παιχνίδι που δεν ξέραμε να παίξουμε. Με μόνο Όσο μπορούσες να προσποιείσαι πως δεν σε αφορούσε. Κι η μοίρα – πάντα η μοίρα – έριξε τα χαρτιά χωρίς να μας ρωτήσει αν ήμασταν έτοιμοι να τα αντέξουμε.
Σε κάθε σχέση υπάρχει ένα κρυφό παιχνίδι. Μια παρτίδα χωρίς κανόνες, χωρίς όριο στο πόσα θα χάσεις, χωρίς προστασία από την απώλεια. Ο έρωτας δεν είναι πάντα αυτό που φαντάζεσαι. Δεν είναι πάντα φως, χαρά και πληρότητα. Μερικές φορές είναι μάχη. Ένας πόλεμος που βαφτίσαμε έρωτα για να τον αντέξουμε.
Όταν καθίσαμε απέναντι, κατάλαβα πως ήρθε η στιγμή να παίξουμε όλα για όλα. Χωρίς στρατηγικές. Χωρίς συμβιβασμούς. Χωρίς να αφήσουμε περιθώριο διαφυγής. Εσύ πίστευες ότι θα με νικούσες με τη σιωπή σου. Εγώ πίστευα ότι θα σε κέρδιζα με την αφοσίωσή μου. Κι οι δυο μας κάναμε λάθος.
Σχέσεις σαν τη δική μας γεννιούνται για να τελειώνουν με εκκωφαντικό τρόπο. Όταν όλα τελείωσαν, χάσαμε περισσότερα από όσα νομίζαμε πως έχουμε. Εσύ έχασες τον πόλεμο. Εγώ έχασα τον έρωτα. Και οι δυο μαζί χάσαμε την ελπίδα που μας έκανε να καθίσουμε σε αυτό το τραπέζι.
Αν με ρωτήσεις αν θα το ξανάκανα, θα σου πω ναι. Γιατί, όσο κι αν με πλήγωσε, αυτός ο έρωτας ήταν η πιο ωμή, η πιο αληθινή εμπειρία που έζησα. Ένα παιχνίδι σχέσης που τελείωσε με ήττα. Αλλά κι ένα παιχνίδι που έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρια.
