Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις έναν έρωτα;
Ποιος είσαι εσύ που θα βάλεις πλαφόν στην αγάπη;
Ποιος είσαι εσύ που θα πεις στον άλλο ποιον να αγαπάει, γιατί να τον αγαπάει και αν αξίζει.
Εσύ, ο αλάνθαστος, εσύ ο «γκουρού του έρωτα» που ξέρεις τα πάντα για αυτόν, έχεις άποψη για αυτόν, για πες μας, έχεις αγαπήσει ποτέ σου πραγματικά;
Έχεις νιώσει το δέρμα σου να ανατριχιάζει σε κάθε βλέμμα;
Έχεις νιώσει την αίσθηση του ελεύθερου όταν βρίσκεσαι στην αγκαλιά του;
Έχεις δει τα δάκρυα στα μάτια ενός ερωτευμένου ανθρώπου;
Έχεις νιώσει αυτές τις πεταλούδες στην κοιλιά.
Τίποτα δεν έχεις νιώσει «γκουρού του έρωτα», μόνο εικασίες και συμβουλές σε άλλους για το πως να αγαπάνε.
Η αγάπη και ο έρωτας είναι πουλιά ελεύθερα, φωλιάζουν σε όποιο κορμί θέλουν, αναζητούν αυτόν που θέλουν, ζουν για να ερωτευτούν. Δεν χωράνε σε χρυσές αλυσίδες, σε κλουβιά και κρεβάτια.
Ζουν ελεύθερα στον άνεμο, στον αέρα και τη θάλασσα. Αγκαλιάζουν ζεστά και στοργικά το ταίρι τους, το κοιτάνε στα μάτια. Και δεν έχει αγκάθια η αγάπη, πονάει αλλά δεν τρυπάει, δεν σε σκοτώνει, δεν σε πεθαίνει με την πρώτη ευκαιρία.
Και όποιος αγαπά διεκδικεί, προσπαθεί, παλεύει.
Η αγάπη και ο έρωτας είναι παιδιά ελεύθερα σε κάποιον ωκεανό, δεν χωράνε σε βαρκούλες, δεν πιάνουνε στεριές, άντε με το ζόρι καμιά ερημική παραλία και αυτό για λίγο.
Η αγάπη και ο έρωτας είναι άφθαρτοι στο χρόνο και αγκαλιάζουν κορμιά ευαίσθητα, πονεμένα και κατεστραμμένα. Γιατί ξέρουν να γιατρεύουν πληγές.
Γι’ αυτό σταμάτα να μιλάς για αγάπη σαν να ξέρεις, σταμάτα να δίνεις συμβουλές στους άλλους για το πως να αγαπάνε και για ποιόν αξίζει να καίγονται.
Ο καθένας καίγεται για αυτόν που θέλει, πονάει, αγκαλιάζει, φιλάει άλλες φορές τρυφερά και άλλες με πάθος.
Ο κάθε ένας από εμάς είναι παιδί του έρωτα και της αγάπης, είναι καρπός τους και αξίζει να ζει για να αγαπάει και να ερωτεύεται, όποτε θέλει, όποιον θέλει, για όσο θέλει.
