Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Παντού και πάντα εσύ!
Πάντα εσύ μάτια μου, το παραπάνω μου και το άπειρο, το χάος κι ο παράδεισος μου.
Πάντοτε εσύ, η αγκαλιά η πιο δικιά μου, το φάρμακο, αλλά και το φαρμάκι μου.
Πάντοτε εσύ, το φιλί που με ελευθερώνει απ΄ τα ανθρώπινα δεσμά μου κι η ισόβια φυλακή μου.
Εσύ!
Εσύ, η ξαστεριά κι η καταιγίδα μου.
Εσύ, η νηνεμία κι η πιο άγρια φουρτούνα μου.
Εσύ, τα καλοκαίρια μου κι οι αβάσταχτοι μου οι χειμώνες.
Εσύ, οι λιακάδες μου κι οι σκοτεινιές μου.
Εσύ πάντα!
Εσύ, να ορίζεις το εγώ μου, τους σφυγμούς, τα δάκρυα και το χαμόγελο μου.
Εσύ πάντα, η μάνα μου που με μαζεύει από τους δρόμους, όταν παιδιάστικα αλητεύω κι η αλητεία μου συνάμα.
Πάντα εσύ, ο στόχος κι η αποτροπή μου, η νίκη κι η ήττα μου, η λύτρωση κι ο παιδεμός μου.
Πάντα μόνο εσύ και καμία άλλη!
Το εδώ μου και το πουθενά μου, εσύ!
Ο δρόμος μου κι ο υψωμένος τοίχος μου, εσύ!
Η αρχηγός μου και το τίποτα μου, εσύ!
Το, “μου ανήκεις” και το, “ποτέ μου δεν σε έχω”, εσύ!
Εσύ κι ύστερα τίποτα άλλο!
Η ηδονή μου κι η πιο άσχημη προσγείωση μου, εσύ!
Το ένα και το μοναδικό μου αντικείμενο του πάθους, που όταν δεν το έχω, το πάθος χάνεται, εσύ!
Η καύλα του μυαλού μου και του κορμιού μου το τρεμούλιασμα, εσύ!
Ο έρωτας…
Ο πόθος…
Η έξαψη…
Η ένωση…
Το πήδημα…
ΕΣΥ!