Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Ο μεγαλύτερος συμβιβασμός, είναι ο συμβιβασμός της καρδιάς. Όταν εκείνη έχει πάψει να μιλά και σιωπά. Ένας λυγμός βαθύς, καλά κρυμμένος που φοβάται να λυθεί, μήπως και παρασύρει στο διάβα του το άχαρο παρόν. Μα λαχταρά η ψυχή αυτό το παρόν να δώσει πνοή ανέμου, αύρα πηγαίου έρωτα και καύχημα να γίνει να το διαλαλήσει η καρδιά ψηλά σε βουνίσιες κορυφές, σε κάμπους και πελάγη. Τον έρωτα να υμνήσει, το γιό της Αφροδίτης, που χρόνια ξεστράτησε τα γνωστά λημέρια.
Άκρα του τάφου σιωπή, χωρίς σπινθήρα για να ανάψει, να ζωπυρώσει ξανά και ξανά αυτό που κάηκε κάποτε. Το σώμα λες πως κούρνιασε, μα η καρδιά φτερουγάει, σα θα μιλήσει ξανά αυτή, φωτιές θα ανάψει το κορμί, αλησμόνητες στο χρόνο. Θέλω να ερωτευτώ και να’ ναι αμοιβαίο! Θέλω να ζήσω, να χαρώ, ξανά να ζωντανέψω. Να νιώσουν τα σπλάχνα μου ξανά, τα μάτια μου να λάμψουν, τα χείλη υγρό, αγέρωχο φιλί να μοιραστούν, οι χτύποι της καρδιάς να ζωηρέψουν.
Τώρα ζητώ να ερωτευτώ βαθιά, ανταριασμένα. Με κατακόκκινα φιλιά να νιώσω την αγάπη. Να ξελογιάσω τη ματιά, τα χάδια, το άγγιγμά σου. Μα πιότερο το πνεύμα σου να σεργιανεί ελεύθερα στην στράτα τη δικιά μου. Να σου μιλώ με τη ματιά, να μου απαντάς με λέξεις. Να μ’ ανταμώνεις μες το φως, να αφεθώ κοντά σου, παρέα στα ψηλά βουνά, παρέα και στα χιόνια. Να σου χορεύω το χορό, εσύ να ζωγραφίζεις ταξίδια, όνειρα για μας, μακριά αγαπημένα.
Αφού το λέει η καρδιά, αφού εκείνη ξέρει, μια κραυγή απ’ τα σωθικά τη βγάζω και στην στέλνω. Μα σαν την κλείσεις απαλά στη χούφτα σου, για μένα να ξέρεις πως ερωτικός είναι μονάχα όποιος ελεύθερα πορεύεται και ελεύθερα τολμά να συναντιέται!