Γράφει ο Αλέξανδρος Παπακωνσταντίνου
Ο έρωτας είναι φωτιά. Σου υπόσχεται τα πάντα, σε καίει, σε παρασέρνει, σε κάνει να πιστεύεις πως όλος ο κόσμος σου ανήκει. Και μέσα σε αυτή τη φλόγα, είναι εύκολο να τα δώσεις όλα. Να αφήσεις πίσω όσα έχτισες, όσα είσαι, όσα σε ορίζουν. Γιατί; Επειδή πιστεύεις ότι αυτός ο έρωτας είναι η απάντηση σε όλα.
Μα πριν κάνεις το άλμα, πάρε μια ανάσα. Σκέψου για λίγο: Τι θα γίνει αν αυτός ο έρωτας σβήσει; Αν αυτό που σήμερα μοιάζει με το «πάντα» σου, αύριο γίνει το «τίποτα» σου; Όσο κι αν θες να πιστεύεις το αντίθετο, ο έρωτας δεν έχει εγγυήσεις.
Αν παρατήσεις τα πάντα, τι θα σου μείνει; Αν χάσεις τον εαυτό σου για να κερδίσεις κάποιον άλλο, πώς θα σταθείς ξανά αν αυτός ο άλλος φύγει; Ο έρωτας δεν πρέπει να είναι η απόλυτη απώλεια. Δεν πρέπει να σε αφήνει γυμνό και άδειο. Αν ένας έρωτας σε ζητάει ολόκληρο, τότε ίσως δεν είναι ο σωστός για σένα.
Ο έρωτας που αξίζει δεν είναι αυτός που σε καταναλώνει. Είναι αυτός που σε ολοκληρώνει. Δεν χρειάζεται να θυσιάσεις τα πάντα για να αγαπήσεις. Ο σωστός έρωτας δεν σου ζητάει να γίνεις κάποιος άλλος, ούτε να αφήσεις πίσω σου τον κόσμο σου. Σε αγαπάει γι’ αυτό που είσαι.
Μην αφήσεις την ένταση του έρωτα να σε τυφλώσει. Να θυμάσαι πάντα ποιος είσαι. Κράτα κάτι που είναι μόνο δικό σου, γιατί αν ο έρωτας φύγει, θα χρειαστείς αυτή τη βάση για να σταθείς ξανά. Ο έρωτας δεν είναι να χάνεσαι. Είναι να βρίσκεις κάτι καινούριο, χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου.
Να το θυμάσαι αυτό. Ο έρωτας που αξίζει, δεν σου ζητάει να εγκαταλείψεις τα πάντα. Σου δίνει την επιλογή να μείνεις, ακριβώς όπως είσαι.
