Γράφει ο Πάνος Θεοδώρου
Δεν ψάχνω τη γυναίκα που θα μοιάζει βγαλμένη από φωτογραφία. Θέλω εσένα, όπως είσαι. Με τα νεύρα σου, τα λάθη σου, τις σιωπές σου, τα πείσματά σου. Με όλα εκείνα τα αληθινά που σε κάνουν άνθρωπο — όχι εικόνα.
Δεν θέλω να σε αλλάξω. Θέλω να σε καταλάβω. Θέλω να ξέρω πότε σωπαίνεις γιατί πονάς και πότε γιατί κουράστηκες να εξηγείς. Θέλω να σε βλέπω να γελάς χωρίς να το μετράς, να φεύγεις χωρίς ενοχές και να επιστρέφεις χωρίς άμυνες. Θέλω να έχεις χώρο να είσαι ο εαυτός σου, όχι αυτό που νομίζεις ότι περιμένω.
Δεν με νοιάζει να είσαι τέλεια. Με νοιάζει να είσαι αληθινή.
Να μην προσπαθείς να με εντυπωσιάσεις· να είσαι εκεί, παρούσα, ακόμα κι όταν δεν μιλάς. Να μπορείς να με κοιτάζεις και να με διαβάζεις χωρίς λέξεις. Να με κοντράρεις όταν χρειάζεται και να με μαλακώνεις όταν χάνω τον δρόμο μου.
Δεν θέλω να είσαι η γυναίκα που τα κάνει όλα σωστά. Θέλω να είσαι η γυναίκα που τα νιώθει. Που θα θυμώσει, που θα κλάψει, που θα φωνάξει, αλλά δεν θα το βάλει στα πόδια. Που θα σταθεί δίπλα μου όταν όλα γίνουν δύσκολα, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή δεν μπορεί αλλιώς.
Από εσένα δεν ζητάω να είσαι τέλεια. Ζητάω να είσαι εκεί.
Με το χάος σου, με την τρέλα σου, με τη φωτιά σου.
Να είσαι η γυναίκα που δεν χρειάζεται να τη φτιάξω στα μέτρα μου,
γιατί ήδη χωράει μέσα μου όπως είναι.
Όχι η ιδανική.
Η δική μου.
