Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Ξέρεις τι συμβαίνει; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σημαντικοί. Δεν είναι όλοι άξιοι να στέκονται δίπλα σου, να έχουν λόγο στη ζωή σου, να σε επηρεάζουν. Και όμως, τους δίνεις χώρο, τους επιτρέπεις να σε καθορίζουν, τους αφήνεις να ορίζουν τις καλές και τις κακές σου μέρες.
Τους ακούς να σου αραδιάζουν παραμύθια με δράκους και τους κοιτάς κατάματα, χωρίς να τους διακόπτεις. Ψάχνεις να βρεις το καλό πάντα..
Αλλά γιατί;
Γιατί τους δίνεις αξία. Γιατί τους τοποθετείς ψηλά, σε βάθρα που ποτέ δεν άξιζαν. Και ξαφνικά, ένας άνθρωπος που δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να περάσει από τη ζωή σου, γίνεται κάποιος που σε ταρακουνάει. Που η απουσία του πονάει, που το βλέμμα του καθορίζει την αυτοπεποίθησή σου, που η αδιαφορία του σε μαχαιρώνει.
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Η αξία τους δεν είναι δική τους. Είναι η αξία που τους έδωσες εσύ.
Εσύ τους επέτρεψες να έχουν τέτοια επιρροή πάνω σου. Εσύ τους έκανες σημαντικούς. Και αν αύριο σταματήσεις να τους βλέπεις έτσι, ξέρεις τι θα γίνει; Τίποτα. Δεν θα αλλάξει ο κόσμος, δεν θα γκρεμιστεί τίποτα. Απλά θα δεις την αλήθεια: Δεν ήταν ποτέ τόσο σημαντικοί.
Δες γύρω σου. Δες ποιοι έμειναν. Δες ποιοι ήταν εκεί στις δύσκολες μέρες. Δες ποιοι δεν χρειάστηκαν τίτλους και εξηγήσεις για να σε αγαπήσουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που αξίζουν. Αυτοί είναι που δεν χρειάζονται την αξία σου, γιατί την έχουν ήδη.
Οι υπόλοιποι; Οι περαστικοί, οι ευκαιριακοί, οι “δεν ξέρω τι θέλω”, ή ακόμα χειρότερα εκείνοι που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν από την ζωή σου και θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν, οι παρόντες-απόντες;
Άσε τους δώρο ό,τι τους έδωσες και τράβα παρακάτω..
Γιατί στο τέλος της μέρας, κανείς δεν είναι κάτι παραπάνω από αυτό που του επιτρέπεις να είναι στη ζωή σου.