Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Αν ήξερες πόσα πράγματα έχω καταπιεί για να μη σε φέρω προ τετελεσμένων. Αν ήξερες πόσες φορές σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό, όχι για να κάνω ευχές, αλλά για να βρω το κουράγιο να μη σε ψάξω.
Και να που στέκομαι εδώ, με το ποτήρι στο χέρι και το κύμα να μου θυμίζει όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Μην ψάχνεις να βρεις τι περιμένω. Δεν έχω καμία απαίτηση πια. Ούτε εξηγήσεις, ούτε συγγνώμες, ούτε αυτό το μισό ενδιαφέρον που προσφέρεις κάθε φορά που νιώθεις πως θα σε ξεχάσω.
Σου το λέω καθαρά: σε ήθελα όπως δεν ήθελα ποτέ κανέναν. Όχι για να μου γεμίσεις τα κενά. Όχι για να με λυτρώσεις από οτιδήποτε. Σε ήθελα γιατί με έκανες να νιώθω κάτι που έμοιαζε αληθινό, ακόμα κι αν ήταν οφθαλμαπάτη.
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Δεν έχω σκοπό να σου φορτώσω ευθύνες που δεν θες να αναλάβεις. Μου αρκεί που μια φορά ένιωσα όλα αυτά, έστω κι αν τα πλήρωσα με κομμάτια από την ηρεμία μου.
Αν μπορούσα να σου πω όσα δεν τόλμησα, θα ήξερες πως το πιο σκληρό δεν ήταν το τέλος, αλλά αυτό το σχεδόν που έμοιαζε με υπόσχεση και τελικά δεν ήταν τίποτα.
Θα φύγω. Δεν θα κάνω πίσω για να κοιτάξεις αν είμαι ακόμα εδώ. Κι αν καμιά νύχτα σε ξυπνήσει η σιωπή που άφησα, θέλω να θυμάσαι ένα πράγμα: σ’ αυτό το λίγο που ήμασταν, έδωσα όλα μου τα πολύτιμα. Και τα έδωσα γιατί ήθελα.
Μην τα πετάξεις σαν κάτι μικρό. Γιατί κάποτε θα ψάξεις εκείνη που θα σε κοιτάξει έτσι όπως σε κοίταξα εγώ. Και θα είναι αργά.
