Να προλάβω να σου πω, πως μου έλειψες πολύ!

Γράφει η Γεώρα

Θα προτιμούσα να μετράω παρουσίες. Όμως συνέχεια κάτι λείπει. Και όταν σε βρίσκω κάπου, λείπεις από κάπου αλλού.
Και όλο μοιάζει να τρέχω για να σε προφτάσω, όμως είτε σε προσπερνάω ή όταν σε συναντώ δεν έχεις χρόνο.
Θα προτιμούσα να μετράω παρουσίες. Θα μου αρκούσε η δική σου. Μα πάντα είσαι απών. Και έχει καταντήσει αηδία που δεν μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ένα μου μυστικό. Εγώ τα δικά σου τα φυλάω ακόμα. Σαν το πιο πολύτιμο κομμάτι σου! Σαν το μόνο που έχει μείνει από ‘σένα.
Και τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αυτό έχει μείνει. Και όσο πάει θολώνει η μνήμη. Και όλο κάτι λείπει, μα όχι η λύπη.
Θα προτιμούσα να μετράω εσένα, σαν μια στιγμή ευτυχίας σε μια συζήτηση που δεν θα έβγαζε νόημα. Και κάπου εκεί στο τέλος της, να μου χαμογελούσες τρυφερά και να με φιλούσες. Σαν θαυμαστικό που θα έμπαινε στη μέση ενός ποιήματος!
Θα προτιμούσα… Μα είσαι πάντα απών και αυτή είναι η μόνη σταθερή παρουσία που μετράω από ‘σένα.
Έχεις γίνει τελικά ένα στενάχωρο θέμα.
Θα προτιμούσα για μια φορά να μετρήσω μία παρουσία σου που δεν θα είναι κυριευμένη από του φόβου τη λογική, μήπως καταφέρω και προλάβω να σου πω, προτού φύγεις, πως μου έλειψες πολύ!