Κρατάς στα μάτια σου την ματιά μου και στα χέρια σου την ζωή μου.
Παίζουμε με λέξεις και βάζουμε σιωπηρά στοιχήματα.
Ποιος θα πληγώσει τον άλλο πιο πολύ.
Ποιος θα πει πρώτος το “γεια” γιατί το αντίο ξέρουμε πως δεν θα το πούμε.
Δεν τολμάμε.
Κι ότι φοβήθηκα, το έζησα μαζί σου.
Κι ότι προσπάθησα να μην ζήσω, το έζησα στα χέρια σου.
Με είδα να σπάω και να γίνομαι χίλια κομμάτια στην αγκαλιά σου.
Να μου κόβεις την ανάσα με μια λέξη, καμιά φορά και με μια βροντερή σιωπή.
Να μιλάω εγώ, η κυρία του “ποτέ” για το “για πάντα”.
Και κυρίως να το ζω, μαζί σου.
Να φωτίζεται το πρόσωπό μου μόνο για να σου χαμογελάσει και να σβήνει ξανά.
Να κοιτάω την θάλασσα και να σε βλέπω μέσα της.
Να φοβάμαι..
Εγώ.. που δεν φοβήθηκα τίποτα.
Να φοβάμαι μην σε χάσω, να φοβάμαι τις μέρες που δεν θα έχω εσένα γύρω μου.
Να φοβάμαι την μέρα που θα ξημερώσει και δεν θα είμαι η πρώτη σκέψη σου.
Να τρέμω την μέρα που δεν θα είσαι η τελευταία μου καληνύχτα.
Ναι, αυτό.. ένας φόβος πιο δυνατός από εγωισμό.
Πιο δυνατός από λάθη και λέξεις σκληρά ειπωμένες.
Μου λείπεις ακόμα κι όταν σ’έχω.
Μου λείπεις για τις στιγμές που δεν θα σ’έχω.
Χτίζω τις άμυνές μου από την αρχή.
Και τώρα δεν αφήνω κενά. Τώρα δεν θα υπάρχουν ρογμές.
Τώρα πια, θα μου αρκεί που θα ξέρω πως ο άνεμος κι η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ.
Ζουν πάντα μέσα από τα κύματα.
Κάθε που δεν αντέχουν το χωρισμό, κάθε που δεν αντέχουν τα ψεύτικα “γεια”, γυρνάνε και γίνονται ένα.
Βυθίζονται ο ένας μέσα στον άλλο, φτιάχνουν ένα κύμα τόσο δυνατό που δεν αφήνει τίποτα όρθιο κι ύστερα χάνονται ξανά..
Μέχρι να….
