Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Ο δικός μας διάλογος ήταν απλός…
Χωρίς φανφάρες και τεράστιες αντιπαραθέσεις.
Ήταν διάλογος αληθινός, απ’ αυτούς που αφήνουν μουδιασμένα κορμιά, μπερδεμένα φιλιά, και τρεμάμενα χείλη.
Ήταν διάλογος για τη ζωή, για την κοινή μας ζωή, για το αύριο.
Θα το ζήσουμε ή θα το διαλύσουμε;
Αναρωτήθηκα…
Διάλογος για τα συν και τα πλην.
Υπολογισμοί καταθετικών λογαριασμών ψυχών.
Σπίτι σου, ή σπίτι μου.
Δικά σου, ή δικά μου;
Μα δεν λέγεται σχέση αυτό, αχούρι στη Φωκίωνος Νέγρη λέγεται.
Μπορούμε να αφαιρέσουμε όλα τα πρέπει, και να κρατήσουμε όλα τα σ’ αγαπώ.
Αναρωτιέμαι, κι αν περισσέψουν κι άλλα σ’ αγαπώ;
Θα τα σκορπίσουμε στους δρόμους, μήπως και κάποιοι γίνουν πιο ευτυχισμένοι και ρομαντικοί, ίσως και ρεαλιστές…
Γίνεται;
Όλα αυτά γίνονται;
Μα φυσικά και γίνονται.
Χωρίς τα συν πλην, τα δικά μου, τα δικά σου.
Σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μας…
Χωρίς καλοθελητές, κρατώντας τους μακριά μας, και αφήνοντας πίσω μας όλους τους κουτσομπόληδες της κοινωνίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο πραγματικός διάλογος, αυτός που ενώνει, όχι αυτός που χωρίζει.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να μείνουμε σταθερά ερωτευμένοι, κλείνοντας πόρτες, μάτια, αυτιά.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το εμείς, όχι το εσείς.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να προσπαθούμε.
Χωρίς δικαιώματα σε κανέναν να μας συμβουλέψει, ανάλογα με τα δικά του συμφέροντα.
Να μας χειραγωγήσουν, να μας χειριστούν, για τις δικές τους ικανοποιήσεις.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μόνο η αγάπη.
Και αυτό που θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε για όλη μας τη ζωή, θα είναι μόνο η συνέπεια στη σχέση μας.
Για όσα αγαπώ…
Για ό,τι αγαπάς…
Και κλείνει ο διάλογος εδώ…
Σε αγαπώ.
